Dit jaar is het vier jaar geleden dat Olivier overleed. Vier jaar zonder onze boef. Het wordt niet makkelijker, noch leuker. Toch hebben we echt een heel gelukkig en leuk leven. Het bestaat allemaal naast elkaar. Olivier zit verweven in ons leven, ons hart en onze manier van doen. We maken keuzes met vier kinderen in ons hoofd. Olivier, onze nummer 2, is daarin een vrij bepalend kind geworden.

Zoals iedereen die vaker iets van mijn hand heeft gelezen weet: we deden een belofte. We beloofden onder meer dat we het gezin centraal zouden stellen. Dat de kinderen nooit meer onder zouden sneeuwen. Zo gemaakt, maar hoe richt je die beloften in? Dat is een grote uitdaging. Ik kan niet Ollie even bellen en uitleggen dat mamma het toch even anders heeft bedacht. Bovendien, beloftes gemaakt onder deze omstandigheden zijn goud waard. Het was puur en vanuit het hart. Zonder de ruis van het leven. Het geroep, geschreeuw om aandacht van werk tot sportclubjes tot de vaatwasser. Het breken van dit type beloftes moet dan ook goed overwogen worden.

Rouw is rauw

Het is daardoor inmiddels bijna zes maanden geleden dat ik voor het laatst een blog schreef. Het stopte voor de buitenwereld ineens. Voor mij was het een logisch gevolg van mijn weegpartij. Dit niet alleen echter. Wat doen we namelijk met die andere 362 dagen? Rouw is rauw en niet voor de lichte mens. Niet altijd verteerbaar voor degenen met andere interesses, niet altijd het goede moment voor degenen met interesse. Het gevaar vier jaar na dato schuilt erin dat je die zeikerd bent. Die rouwende moeder die niets uit handen krijgt met uitzondering van rouwteksten. Die muts die zielig doet. En dat ben ik niet. Die schoen pas ik niet en wil ik niet aan. Ook ik bedeel dat muiltje wel eens toe aan anderen. Dan zucht ik en scroll ik weg. Denk ik mens zet je schouders er onder. Dit doet de ander echter geen recht. Het doet geen recht aan danspartijen in de woonkamer, Sint festijnen, knuffels in bed, in je broek piesen van het lachen om wat dan ook. Want ook dat is er.

De ruis van alledag

En toch is rauwe rouw iets van elke dag. Het is iets van de kerstboom opzetten, van schoolfoto’s met broertjes en zusjes, kleding uitzoeken in de kasten en alle mooie tv-reclame’s van december. Gelukkig is het vandaag 11 december. Vandaag branden we overal ter wereld een lichtje voor alle kindjes die ons ontvallen zijn. Zodoende zien ze een verlichte wereld. Eentje die ze doet lachen, warm doet voelen en ons weer even die ruis van alledag uit doet zetten.

Mocht je een kaarsje hebben liggen steek je die dan aan? Vanavond om 19.00 uur. Olivier kijkt er naar uit en wij ook. Noem mijn naam en ik besta….en o ja: here comes the sun. Of zal ik zeggen: here come the lights, lieve Ollie.