Deze man, een man die we niet kennen, een man die weet wat er met Olivier gebeurd is doordat we waren vergeten hem te betalen. We zaten vervolgens even in het buitenland en moesten hem laten weten dat we hem inderdaad even vergeten waren, maar het goed zou komen. Met zijn inkomsten althans. Ik heb wel vaker mijn waardering uitgesproken over zulke onverwachte warme momenten, maar hoe langer geleden het overlijden, hoe meer ze gewaardeerd worden.
Kunnen, durven of willen
Er zijn ook mensen die het niet kunnen. Er zijn zelfs heel veel mensen die het niet kunnen. Of durven? Of willen? In weet niet welke van de drie van toepassing is. Is het niet kunnen, omdat het te confronterend is? Is het de realisatie dat de grootste angst van elke ouder je ook daadwerkelijk kan overkomen? Dat het niet die ander is, maar iemand uit je eigen kring? Of is het niet durven, omdat men bang is iets op te rakelen? Iets open te trekken? Iets dat zal leiden tot een stortval van tranen, snot en een oponthoud waarin je niet met goed fatsoen weg kan lopen naar je zeer belangrijke andere bezigheden? Of willen mensen er niet aan, omdat het er niet meer toe doet? Het is immers alweer anderhalf jaar geleden en dat is toch alweer 18 maanden of zelfs al weer zo’n 78 weken.
De lijn is getrokken
Het initiële begrip maakt dan plaats voor een soort irritatie. Iets wat over komt als 'ga verder met je leven'. Een gevoel van 'zet je schouders er nou eens onder'. We proberen ons dan de wijze les van onze psycholoog voor te houden. Waar wij de stempel (verkeerd)rouwende ouders krijgen, ook wel bekend als 'danger zone stay out', krijgen deze mensen van ons dan de stempel emotioneel incompetent. 'In case of emergency do not call'. En de lijn is getrokken. Het hek is opgetrokken. De eerste steen van onbegrip gelegd. Een knappe vriendschap die hier volledig van weet te herstellen. Eeuwig zonde. Het zal namelijk niet per se liggen aan het karakter van de betrokken partijen, maar wel aan het beeld dat gevormd is door te betrokkenen. Een beeld dat er met de paplepel ingegoten is in deze maatschappij.
Scoringslijst
Rouwen 'Hoe heurt het eigenlijk', lijkt wel een goed bekeken aflevering van Jort Kelder geweest te zijn. Tot mijn verrassing kreeg ik laatst weer legio aan tips uit een zeer goed bedoelde hoek. Iets over te rade gaan bij een andere ouder die ook een kind verloren had. De ouder die mij ooit toevertrouwde dat mijn kind nog een ziekte had en het kind van deze ouder niet. Daarmee zeggende dat? Ik vul het maar niet in. Het is wel iets wat ik vaker tegen kom. De onderlinge strijd van ouders, maar ook mening van buitenstaanders over het verdriet. Zinnen waarin wordt gerefereerd aan de leeftijd en ziekte van kinderen om aan te geven hoe erg het dan moet zijn. Waarin het vaak voor ons niet zo erg is. Olivier was immers nog jong en had een ziekte. Op de scoringslijst van dode kinderen eindig je dan niet zo hoog in de ogen van sommigen.
Het hoofd van rouwenden
Het blijft me verbazen. Het ergste van dit alles is nog wel dat het allemaal waarschijnlijk uit goede bedoelingen ontstaan is. Maar stel nou dat ik de regisseur zou zijn van die goed bekeken aflevering van Jort Kelder. Wat zou ik hem de maatschappij mee laten geven? Ik zou hem mee laten geven de adviezen in de zak te houden. Om met oprechte interesse en zonder angst voor wat komen gaat te vragen hoe het is. Ik zou hem uit laten leggen dat het een golfbeweging is. Dat rouw en verdriet niet eng zijn. Dat het hoofd van de rouwenden vol zit. Dat het eigenlijk een baan erbij is. Dat men hard aan het werk is en hier geen verjaringstermijn aan zit. Sterker nog, ik zou hem de maatschappij willen laten leren deze mensen te omarmen. In de omarming zit namelijk goud. Mooie vriendschappen die het doorstaan, waardevolle gesprekken, dankbaarheid en hele nieuwe dimensie. Hier zit de loyale werknemer. Hierin zit degene die je bij nacht en ontij kunt bellen als voor jou de dag aanbreekt dat het even minder gaat.
Helaas is de huidige aflevering van 'Hoe heurt het eigenlijk' vrij verankerd in het geheugen van onze maatschappij. Het zal veel geduld vergen van de rouwenden om dit uit te leggen. Een extra investering, gemaakt door de mensen die al veel op hun bordje hebben. Gelukkig weet ik dat veel van mijn mede-ouders dit, ook al willen ze het niet altijd, het echt wel kunnen. Deze extra taak om het voor de volgende generatie rouwende ouders beter te maken. Hoe naar het ook klinkt, ook deze komt er weer. Helaas is dat één van de zekerheden van het bestaan. Laten we elkaar en onze kinderen daarom meer onderwijzen in rouw. 'Hoe heurt het eigenlijk 2.0'. Voor ons en ons aller kinderen. Wie weet hebben ze het later nodig, wie weet hebben de kinderen uit je eigen kringetje het nodig, al hoop ik van ganser harte van niet.
