Benjamin drentelde om ons heen. Toen het doekje van de Maxi-Cosi af ging, riep hij enthousiast om zijn broertje en gaf hem een kus. Meteen daarop volgde: ‘Hij is koud!’ En daar sta je dan. Met een gebroken hart het hartje van je kind breken is niet te doen en toch moet het. ‘Ja lieverd, baby Ollie is koud. Hij is koud omdat hij dood is.’ Lege ogen keken terug. We hadden al vaker verteld over dood en onomkeerbaarheid, maar nu was het echt. ‘Baby Ollie was stuk weet je nog? En soms als dingen erg stuk zijn, dan kunnen we ze niet meer maken. Baby Ollie kunnen we niet meer maken lieverd.'
'Die heeft hij niet meer nodig'
Het gesprek met Benjamin werd afgerond met een uitleg waarom pappa en mamma als dokter anderen wel beter kunnen maken, maar ons eigen kindje niet. Dat raakte de kern van één van de meest ingewikkelde dingen in ons hoofd. Waarom was hij zo ziek dat niemand hem kon redden? Waarom kunnen we legio mensen en kinderen helpen, maar niet ons eigen kind? Het was niet het moment. We wilden Ollie in zijn bedje leggen, voordat hij helemaal stijf zou worden. Benjamin pakte het hobbelpaard van Ollie en trok die uit zijn kamer: ‘Zo die heeft baby Ollie niet meer nodig’, zei hij. We konden het niet helpen en moesten even glimlachen. Tegelijk die schrik; nu al glimlachen? Ja zeker nu al glimlachten. Al is het alleen voor Benjamin. Een zucht en een traan. Hoe gaan we dit nou weer doen als stel, als gezin?
Koude, harde aanraking
Tijd voor koffie. Tijd voor knuffelen met beide stellen grootouders die er waren. Tijd voor aandacht voor Benjamin. Die was overigens alweer doorgegaan met spelen. De uitvaartdame kwam. Her was tijd om Olivier ‘te controleren'. Brrrrrrr. Hij moest op een koud matrasje en dus weer even uit zijn bedje. Ik kon het niet, dat uit zijn bedje halen, in eerste instantie. Ik was bang voor de koude, harde aanraking die niet paste bij mijn kind. Ramon was gelukkig sterker en pakte hem. Na aanmoediging van hem knuffelde en kuste ik Ollie weer en legde hem vervolgens terug. De eerste stappen waren gezet in het zorgen voor je kindje dat overleden is. Nog steeds zorgen voor, maar wel met een hele rare twist. Heel fijn en heel hard precies tegelijkertijd.
Afscheid regelen
We moesten nog zaken regelen. Dingen doen. Nog overleggen over de uitvaart. Gelukkig hadden we in september al veel vastgelegd en vonden we het nog steeds zo. De maat van het mandje klopte nog net. We wilden nog steeds thuis afscheid van hem nemen met onze dierbaren en hem daarna met zijn tweeën wegbrengen. Een goed idee van onze uitvaartdame. Ze vroeg ons toentertijd wie er allemaal bij de geboorte waren, een maffe vraag vonden we, maar het zette ons wel aan het denken. Dat allerlaatse stukje afscheid was van ons. We spraken over de crematie en enkele telefoontjes naar crematoria later hadden we een plekje. Het was druk in de diverse afscheidshuizen zo tussen kerst en oud en nieuw en afscheid van kinderen blijkbaar iets gecompliceerder.
De onvriendelijkheid van ons crematorium van voorkeur verraste ons die morgen. Zakelijk, koud en hard. Op de speaker. De Nieuwe Ooster verraste ons door de warmte en lieve waarschuwingen die onze eigen uitvaartdame kreeg om ons voor te bereiden op wat er komen zou. We waren er nooit geweest, maar inmiddels is het onze favoriete wandelstek.
Zijn eerste kerst
Die eerste dag na zijn overlijden voltrok zich als in een waas. De grootouders gingen weer. Oma bleef even om op Benjamin te passen. Onze kinderartsen kwamen langs. De huisarts. Onze broers en zussen. Volgens mij ook de neefjes en nichtjes, maar op die eerste paar uur na zijn de dagen na Oliviers overlijden een brij geworden. Deze brij stond in het teken van dingen regelen voor zijn afscheidsfeestje. Lieve mensen die langs kwamen om Olivier te zien. Ons te steunen. Vele malen loopjes naar Olivier en knuffelen nu het nog kon. Aaien over zijn lieve haartjes. We maakten een film van alle beelden. Draaiden Olivier’s muziek. We probeerden uitnodigingen te versturen, maar door de kerst werden het appjes.
We sliepen kort, maar hielden elkaar goed vast. Benjamin bij ons in bed. Benjamin ging overdag naar de kinderopvang op de dagen dat die open was, want het was rond kerst. Een beetje normaal voor hem en voor ons tijd om dingen te organiseren. We kregen hulp bij het verzoek om zijn as meteen weer mee te krijgen de dag van de crematie. We hoorden van plannen en dingen die voor ons werden geregeld voor het feestje. Ergens daar tussenin vierden we nogmaals een soort geïmproviseerde kerst voor Benjamin. Een kerst met veel speelgoed en alles mocht. En Olivier was er weer bij. Hij lag boven lekker in zijn bedje en toch was hij de meest aanwezige op de kerstviering. In ons hart, in onze woorden en in onze natte ogen. Maar ook in onze social media die we soms even als bliksemafleider gebruikten. Kleine boef. Zijn eerste echte kerst.
