Hoe oud, hoe ziek, hoe onverwacht. Het verliezen van je kindje slaat een gat. Het trekt een spoor. Het is aan de gezinnen met hun omgeving om weer treintjes op dit spoor te zetten. Een locomotiefje dat weer gaat puffen. Wagonnetjes met mensen de je liefhebt. Een wagonnetje met werk. Misschien zelfs een kleine feestwagon. En net zoals in de wagonnetjesfabriek moeten deze goed in elkaar gezet worden. Zorgvuldig. En dit duurt even. Bij dit monteren zijn er soms tegenslagen en soms ook meevallers. Het is allemaal deel van het verlies. Een verlies dat benoemd mag worden, moet worden!
Het cirkeltje is rond
Het verlies heeft een naam, een gezicht, een verhaal en wolken met liefde. Wat dit verlies niet heeft, is taboe, schaamte en zin om zich te verstoppen. Dat moet er af. En daarom heb ik elke week geschreven. Daarom ben ik zo open geweest over ons. Ik gaf jullie een kijkje in ons leven, nam jullie mee naar zijn sterfbed. En al die weken was ik weer verbaasd over de ontzettend mooie en lieve reacties vanuit jullie. De liefde stroomde binnen via mijn laptop, via mijn social media en zelfs via mijn brievenbus. En dat was zo ontzettend lief. Zo waardevol. Wat ook stroomde was de naam van onze lieve zoon. Olivier. Zijn naam in mijn blog, in de handen van anderen, in de harten en over de tong. Zo leeft hij voort. En dat is het grootste cadeau, want je sterft pas echt volledig als je helemaal vergeten bent.
Een ander groot cadeau was het stuk in de Jan Online Magazine half juli dit jaar. En de herhaling vorige week. De reden dat dit erg belangrijk is geweest voor mij, is dat het enkele aanmeldingen heeft opgeleverd voor deze mooie stichting. En dat is weer zo belangrijk. Voor deze kinderen en voor deze ouders. Voor de broertjes en zusjes en andere achterblijvers. Een mooi document. Zo is het cirkeltje ook weer rond. De film waardoor ik in aanraking kwam met deze stichting. Hetgeen me nu een platform geeft om toe te werken naar meer openheid over levend verlies, daadwerkelijk verlies, rouw en doorgaan na verlies. Dit geeft nu gezinnen weer steun. Zo leeft dan ook weer de stichting.
Elke eerste zondag
Stoppen met schrijven doe ik dan ook niet na dit prachtige jaar. Sterker nog, ik wil verder met mijn droom van het boek. Ik ga hierdoor wel iets minder frequent voor de stichting schrijven. De overgebleven tijd gaat in het boek. Daarvan ga ik jullie op de hoogte houden, want het verhaal is nog niet af. Dat verhaal moet nog verder verteld, net als het verhaal van de brusjes. De broertjes en zusjes die ook in die trein zitten. Mijn blogs gaan blijven komen. Eén keer per maand voor nu. Elke eerste zondag van de maand een verhaal, een update, een issue.
Er rest me dan nu alleen nog jullie te bedanken. Bedanken voor de aandacht het afgelopen jaar, de liefde en het noemen van zijn naam. Olivier. Onze Ollie. Vertel het door, blijf zijn naam noemen en ik hoop dat we samen kunnen komen tot het doorbreken van dit taboe. Tot die tijd zeg ik even salut. Tot snel. En vergeet niet; elke dag komt de zon op. Here comes the sun lieve Ollie. Je bent in hoofd en hart.
