December is ook de maand van gezelligheid en warmte. Het is een maand met grote tegenstellingen en eentje die veel energie vergt. Van iedereen, maar zeker ook van ons. Dit jaar missen we Olivier dan alweer twee jaar. Ongelofelijk. Het voelt nog steeds als gisteren en tegelijk voelt het alsof het al tien jaar geleden is. Als ik mijn ogen dicht doe, kan ik hem niet meer in mijn armen voelen. Als ik mijn ogen dicht doe, ruik ik hem niet meer. Ik voel nog wel hoe zijn haartjes voelden. Zijn lieve wat stugge haartjes. De voortekenen van een hele bos. Het haar van zijn pappa had hij. Maar dat is het dan ook. En dat is zo heftig.
Niet vergeten
Die laatste momenten met hem dacht ik: deze geur, deze knuffel, hoe dit voelt, dit vergeet ik nooit meer. Ik ben het niet vergeten, ik kan het nog voor me zien. Ik weet de bewegingen, maar ik kan het gevoel en de geur niet meer reproduceren. En daardoor lijkt het alsof het al zo lang geleden is. Als ik mijn ogen dicht doe, kan ik zijn lieve snoetje nog voor me zien. Maar vaker dan me lief is, realiseer ik me dat het een beeld van een foto is. Van een filmpje dat we hebben. Niet het echte beeld van Ollie. Niet meer zo vaak zijn uitdrukkingen die niet op beeld staan.
En ik zie mezelf nog zo zitten met hem. Wandelen in de draagzak avond na avond. Een heerlijke warme zomer vol fijne avondwandelingen. Ik zie mezelf nog rechtop slapen. Ik hoor me nog tegen hem kletsen dat hij altijd bij ons blijft. Dat hij altijd zijn plekje in ons gezin zal houden. En toch is er al veel vervaagd. Zijn snoetje zit daar steeds minder goed in. Niet het gevoel, niet de liefde, niet de pijn. Wel de beelden, de geuren en aanraking ook steeds meer. Ik voel me schuldig. Een slechte moeder. Een slechte rouwer. Ik denk soms dat geen enkele andere ouder dit zo zal ervaren. Dat ze allemaal elke snik nog weten, elke aanraking nog voelen. Zeker de laatste. Dan zit ik in mijn schuld bubbel en ben ik streng voor mezelf.
Gelukkig zijn Ramon en ik nog samen en kunnen we de reality-check bij elkaar uitvoeren. We ervaren dit ongeveer hetzelfde. En soms doe ik de check niet en blijf ik me een slechte moeder voelen, totdat ik de foto’s van Benjamin als kleine baby open en me realiseer dat ik dan in ieder geval even slecht ben voor al mijn kinderen. Ook van hem is er al zo veel vervaagd. Maar dit is wat de tijd doet. De tijd als vriend en vijand.
Beleving van de tijd
Toen Olivier net overleden was, zei iemand dat de eerste twee maanden nog wel gaan. Die beleef je op adrenaline. Daarna begint het pas. Ik dacht er het mijne van. Geloofde er niks van, omdat de pijn toch echt niet scherper kon worden dan op dat moment, dacht ik. Ik had gelijk, niet scherper. Zij had gelijk, wel dieper. En ook dat speelt mee in je beleving van de tijd. Met de twee jaar grens die nadert, voelt het alsof we weer een soort maffe mijlpaal bereiken. Olivier vertrok op 28 december twee jaar geleden uit het huis. Nadat hij was overleden op 23 december. Dit jaar op 28 december is het een jaar geleden dat we Felix naar huis brachten, nadat hij werd geboren op 27 december. De dag van het afscheidsfeestje van Ollie een jaar eerder.
Een welkom feestje in de verloskamer op 8c. Een verdieping onder 9c waar Olivier overleed. Een verdieping onder 9c waar Ramon en ik elkaar stiekem kusten in de artsenkamer. Een gemeenschappelijke interesse om ons te verdiepen in het zieke kind bracht ons een geweldig huwelijk met drie geweldige jongens waarvan één ziek kind. Een dansje van data en gebeurtenissen. Het is maar goed dat we die week vrij hebben genomen. Dan gaan we kijken naar de zon. Want een ding blijft altijd: ‘Here comes the sun’ lieve Ollie.
