Afgelopen week verscheen ook mijn stuk in JAN Magazine. Wat een eer om dit te mogen vertellen aan deze lezers. Vertellen over Olivier, over onze keuzes en over de liefde waarmee we onze jongens proberen groot te brengen. Groot genoeg om straks hun eigen keuzes te kunnen maken. En met de bagage die ze er gratis bij krijgen in dit gezin, hopelijk liefdevol genoeg om ons ook onze fouten te vergeven. De reacties op het JAN waren overweldigend. Overweldigende steun en wederom liefde. Zo bijzonder.
Verre van perfect
Een vriendin zei afgelopen week tegen me, met tranen in haar ogen, dat ze me zo sterk vindt. Dat ik het goed doe en dat ze zoveel respect heeft voor hoe wij het hebben gedaan en doen. En ook dat is weer zo lief. Het raakt me enorm. De steun raakt me, maar ook het feit dat wij verre van perfect zijn. Al eerder beschreef ik een keer de ruzie tussen mij en Ramon over wie er meer verdriet heeft. Ik beschreef de aanvaring met Benjamin, waarin ik tegen hem schreeuwde dat ik hem nooit zou verlaten. Ik ben dan degene die zich afvraagt of ik het wel allemaal zo goed doe. De bevestiging komt daarna in het goede gesprek met Ramon, het gedrag van Benjamin en het doordraaien van dit gekke circus dat ons gezin heet.
Moppereend
En soms doe ik het ook helemaal fout. Dan ben ik op, is werk lastig door de rouw en kan ik een negatief commentaar gewoonweg even niet verwerken. Dan kom ik thuis met een kleine donderwolk boven mijn hoofd en is mijn lontje kort. Ik lijk op moppereend. Een geliefd boekje hier thuis, omdat we altijd zo moeten lachen om deze boze eend. De eend die door boos te blijven alles verergert en verpest. Als ik moppeneend ben, dan krijgt mijn man de wind van voren en als hij niet uitkijkt belandt hij in een exotische orkaan met de naam Marguerite. Al snel voel ik me dan schuldig en realiseer ik me dat dit niet is wat mijn gezin verdient.
We hergroeperen en praten. Voor de jongens ook waardevol om te leren, want het is nou eenmaal niet altijd pais en vree overal waar ze komen, maar ik voel me vreselijk. Ik voel me alsof ik Olivier geen recht doe met mijn gedrag. Mijn hoofd neemt daarna een loopje met me en draaft nog even door over korte levens, alles eruit halen en mijn tijdelijke midlife crisis is compleet. Hiermee zeggende dat ik zeker niet alles goed doe.
Verwachtingen
Ouders die ernstig zieke kinderen hebben en ouders die rouwen, hebben soms al zo weinig ruimte om te voelen, denken en doen. We worden verwacht in deze maatschappij door te draaien als onze kinderen ziek zijn. We moeten werken, rennen, vliegen en zorgen. Hebben het gezin en komen soms in financiële problemen als we ervoor kiezen om één ouder in te zetten voor het zieke kind. Als we rouwen, moeten we ons houden aan de regels. Zoals eerder beschreven, de aflevering van ‘Hoe heurt het eigenlijk’. Ook dan moeten we werken en wordt er van ons verwacht dat we helemaal ‘on top of our game’ zijn. Er bestaat weinig inlevingsvermogen en eigenlijk is dat maar goed ook. Dit is iets dat je niet wil en kan inleven, maar wel dus weer een extra rugzakje naast de rugzakken aan ellende die je al meedraagt.
En dan is er nog de sociale druk om je te gedragen, niet ongemakkelijk veel over je kind te praten. Je moet er leuk uit zien, je gezin moet draaien en als je jezelf wat druk oplegt dan ben je ook nog bezig met dat ene project dat je overleden kind zo veel eer aan doet. En dan, als je denkt alles gehad te hebben, komt er een bijdehante tante. Eentje die schrijft over het verlies van haar kindje, over werken, over loslaten in liefde en denk je misschien dat je het niet goed genoeg doet. Ik kan je vertellen, die bijdehante tante, ik dus, doet heel veel niet goed. Maar mijn intenties zijn goed.
Pyjamabroek
Ik doe mijn best. En ik leer. Ik leer dat ik me niet hoef te excuseren voor mijn rouw, zoals ik laatst weer eens deed. Ik leer dat ik iets liever mag zijn voor mezelf en niet alles op het niveau hoef te doen waarop ik dingen deed. Ik hoef geen 7 nevenfuncties te hebben naast mijn werk en mijn pyjamabroek voldoet als outfit ’s avonds nadat ik de kids op bed heb gelegd prima om een heerlijke serie mee te kijken op de bank. Dan kijken we Scandal. Een verslavende serie over een disfunctionele president en zijn minnares. Die president verliest toevalligerwijs zijn kind. En de first lady eet hierna alleen nog maar kipkluifjes, liggend op het graf van haar zoon in een trainingsbroek. En ik voel met haar mee. Alles is goed. Alle vormen van rouw. Alle keuzes die je hierin maakt en de keren dat je uit de bocht vliegt ook. Niemand is perfect, maar feit is wel dat elke dag de zon weer op komt. Hallo lieve Ollie, here comes the sun….
