Ik was vrij en had de hele dag een dikke keel. Ik at omdat het tijd was, maar niet met smaak. Ik liep met een zwaar hart naar de bakker om oliebollen te bestellen. Daarna, met een zwaar hart, zwaaide ik Benjamin uit om uit logeren te gaan. Felix besloot ziek te worden en zo zaten we ook nog even op de spoedeisende hulp van het AMC. Wat een dag. De slaap was onrustig. Ik werd veel wakker, miste Benjamin en voelde het gat dat Ollie heeft geslagen.
De meltdown
De dag erna was een gewone werkdag. Ik vergat zowel mijn werktelefoon als mijn werkpasje en mijn mobiele telefoon. Als een gek reed ik heen en weer naar huis, maar mijn mobiele telefoon vond ik niet. Weer aangekomen op werk stopte alles. Ik brak. Een half uur heb ik zitten huilen in de parkeergarage. De meltdown van december was een feit. Lekker laat, na alle lastige dagen, na alle mooie dagen en met als aanleiding een verdwenen mobiele telefoon. Al die dagen had ik me zo grootgehouden. Al die dagen was mijn emmertje net niet overgelopen door alle lieve steun van iedereen. Alle steun die ervoor zorgt dat het water de rand niet bereikt. Nu stroomde het over, de koek was op.
Het verlies van Ollie is nu twee jaar “oud”, maar het is geen oud zeer. We komen hier niet overheen en het wordt niet makkelijker. Zo heb ik in één zin alle vragen die ik kreeg in december van allerlei kanten beantwoord. Het leidt tot noch toe wel tot enerzijds meer verlies. Verlies van contacten die ons dierbaar waren. Contacten die ten onder gaan aan onbegrip en onvermogen. Het leidt ook tot nieuwe contacten. Mooie gesprekken. Nieuwe vriendschappelijke liefdes. Zo dronken we gisteravond binnen alle coronamaatregelen een glaasje met nieuwe, lieve, dierbare vrienden. En dat gaat echt niet alleen maar over Ollie. Sterker nog, bijna niet. Maar het feit dat het er mag zijn, geeft de lucht en ruimte om het te laten voor wat het is. Verdriet dat bij ons hoort, dat onderdeel is van ons verhaal, onze geschiedenis. Net als de leuke verhalen van dronken uitspattingen en boevenstreken. Net zoals de contacten veranderd zijn door Ollie, zo verliep ook de overgang van december naar het nieuwe jaar.
Uitkijken naar de lente
Oudejaarsdag kwam en zo kwamen ook weer de dikke keel, het gebrek aan eetlust en de tranen. Met het aanbreken van 1 januari waren de tranen weer op en komt er weer lucht. Er komt weer licht en de periode breekt aan die niet vol zit met herinneringen aan Ollie. Niet vol met mijlpalen en herdenkingen. We kunnen uitkijken naar de lente.
We kijken uit naar 2021. Een 2021 met prik, zodat we snel weer kunnen knuffelen met opa en oma die we missen. Een jaar met tijd voor nieuwe spannende avonturen en plannen, waarover later meer. Een jaar waarin we misschien ooit wel de jackpot winnen? Al hebben we weinig geluk in het spel van het leven. Dat blijft. Als dan maar de liefde blijft, waar we wel geluk in hebben. Met elkaar, als gezin, met Ollie in hoofd en hart. Here comes the sun.
