Op mijn beurt denk ik dan dat ik een beetje defect ben, ik heb dit namelijk altijd gedaan. Sociaal onhandig wellicht. Toch is het wat ik ben. Sterk, kwetsbaar, eerlijk, soms nukkig, soms moe, vaak monter. Heel soms, met de verkeerde pet op, gewoon een heks. Dat kan Ramon beamen. Ik denk dat dit geldt voor de meeste mensen. Al is heks dan niet per se op mannen van toepassing.
Altijd aanwezig
Ik heb vaker het gesprek gevoerd over je kwetsbaarheid tonen. Ik herinner me een gesprek met een meerdere op werk. Hij noemde het zwak, ik toen al eerlijk. Inmiddels weet ik dat hij om is en dat liet hij mij zelf weten. Dat is pas sterk. Voor mij is, sedert het overlijden van Olivier, het misschien nog meer aan de oppervlakte komen te liggen. Het is duidelijker. Mijn kwetsbaarheid, mijn gezin, onze Olivier. Het verdriet, de pijn, gemis, trots, radeloosheid, leegte. Het is die zee die ik al vaker beschreef. Woest en wild, soms kalm en onbetrouwbaar, maar altijd aanwezig.
Wat maakt je kwetsbaarheid tonen eigenlijk knap? Dat is dus iets wat ik maar heel moeilijk begrijp. Ik kan me groot houden, maar daar leren onze kinderen niks van. De opmerkingen die kwetsen, kan ik in de doofpot stoppen. Maar daar houd ik frustratie aan over en de mensen die ze maken leren niet dat het niet handig was. Andersom geldt dat uiteraard ook.
En wat is er bovendien zo geheim aan ons verhaal. Het is ongemakkelijk voor anderen wellicht, maar geheim? Die doofpot is in onze Nederlandse cultuur goed ontwikkeld en daar wil ik nou net van af. Zo ook toen ik vandaag een andere moeder sprak in het zwembad. Olivier kwam ter sprake, ik was niet van plan haar te choqueren, noch het te vertellen, maar ontkennen kan ik ook niet. En ook zij reageerde met: wat knap dat je dit zo vertelt. Het is heel kwetsbaar. En weer dat woord en ik weer met mijn mond vol tanden.
Omarmen
Laten we nou eens afspreken dat we onze kwetsbaarheden wel tonen. Dat we het, net als de bewegingen die strechmarks roemen vanwege het verhaal er achter, omarmen. Dat we open staan voor ieders verhaal. Proberen het niet te veroordelen. Want leed heeft geen lat. Ook ik moet dat soms even wegslikken. Net als die keren dat mensen Olivier vergeleken met hun kat. Woede en onbegrip. Maar nogmaals, leed heeft geen lat. Ik herhaal het als mantra.
En kwetsbaarheid of gewoon eerlijkheid is mooi. Het breekt taboes, slijt de doofpot. En dat kunnen ouders die een kind moeten missen of zullen moeten missen heel goed gebruiken. Het houdt je gezin compleet. Vandaag haalden we pappa van het vliegveld. Benjamin zei: 'Mamma nu is het hele gezin weer compleet. Zo fijn!' Ik reageerde: 'En toch mis ik dan Ollie wel hoor Benjamin'. Waarop die lieve wijze jongen me corrigeerde: 'Maar mamma, Ollie is toch nog altijd en overal bij ons! Dus we zijn compleet!'
Elke dag een klein stapje; here comes the sun Ollie, here comes the sun.
