Ik weet nog goed dat er een knalhard Oud en Nieuw vuurwerk-festijn werd gehouden niet ver van ons huis. Tot een uur of half drie lagen we slapeloos, hand in hand te luisteren naar de herrie. Een nieuw jaar waarin Olivier nooit meer zou leven. Ergens was het fijn dat 2018 afsloot, maar ergens was het ook niet te doen.
Er wrong iets
Benjamin sliep die dagen erg slecht en onze dag begon alweer rond half 6. Weinig slaap, weinig zin in het nieuwe jaar. We besloten zo veel mogelijk mensen te vermijden tot 6 januari. Drie koningen. De dag waarop je elkaar geen gelukkig nieuw jaar meer mocht wensen. We wisten dat gewoon even niet uit onze monden te krijgen. Het weinige slaap en het confronterende nieuwe jaar leidde tot korte lontjes bij ons beiden en de onvermijdelijke confrontatie kwam.
Al die tijd hadden we enorm op 1 lijn gezeten met betrekking tot Olivier. We voelden elkaar feilloos aan, vulden elkaar aan en namen elkaar niks kwalijk. Ook niet op de momenten dat één van ons even wat meer tijd nodig had voor een beslissing. En toch wrong er iets. Er wrong iets bij ons beiden. Rouw. Het is welbekend dat iedereen anders rouwt en in de maanden dat Olivier er nog was, rouwden we ook al. Beiden op onze eigen manier, maar met ruimte voor de ander. De extra lading die er met het overlijden van Olivier bij kwam was echter weer zo immens en nam zo veel ruimte in bij ons beiden dat er weinig ruimte meer was voor de ander.
Enorme clash
Ramon huilde veel. Ik was stil en teruggetrokken. Ik was jaloers op hem. Jaloers dat hij wel kon tonen wat er met hem gebeurde. Mijn ogen waren droog en dat haatte ik toen en haat ik nu nog steeds. In combinatie met mensen die me vertelden hoe erg het voor hen was dat Olivier overleden was, maakte dat ik me afvroeg waar ik stond in deze rouw. Ik vroeg me af hoe erg het dan voor mij wel niet moest zijn. Inmiddels weet ik steeds beter mijn plek en ken ik mijn rouw ook steeds beter. Toen twijfelde ik daaraan en dat maakte me een draak.
Ramon daarentegen had een paar keer gehoord dat het voor mij zo erg moest zijn. Hij voelde daardoor de druk dat het voor vaders minder erg zou moeten zijn en dat hij door moest. Maar hij kon het niet. Hij brak keer op keer en hoe mooi en jaloersmakend ik dat vond, zo lastig vond hij dat. Hij wilde minder huilen en meer recht hebben op rouw. Een enorme clash was niet te vermijden.
Elkaars gelijken
Ik weet nog als de dag van gisteren hoe we, beiden aan de andere kant van een laag muurtje in onze keuken, elkaar als marktkooplui stonden toe te schreeuwen hoeveel pijn we hadden. Hoeveel onrecht de ander ons aan deed. Hoe erg het was. En na een tijdje schreeuwen kwam de realisatie en kwamen de woorden die we nodig hadden. Het is voor ons beiden even erg. De pappa en de mamma hebben even veel pijn. En iedereen mag daar wat van vinden, maar alleen wat we daar onderling van vinden telt. Dus we zijn elkaars gelijken hierin.
Het uitspreken en als een mantra herhalen heeft ons het eerste jaar na Olivier doorgeholpen. Het hielp me zelfs huilen toen ik zelf een paar dagen later jarig was. Jarig zonder mijn zoontje voelde niet jarig, maar voor Benjamin deden we wat. We wilden laten zien dat er ook nog licht en luchtigheid kon zijn. Dat feesten ook mag en kan met een zwaar hart. Tranen en een lach hand in hand. Het hielp me ook huilen toen we opstegen naar Amerika. Toen de wielen loskwamen, verlieten we letterlijk de zwaarste tijd van ons leven. We zaten met onze neuzen naar voren gericht op avontuur. Ik had sokjes van Ollie in mijn hand. Altijd mee. Altijd bij ons.
Benjamin
Er was nog een laatste battle die echter uitgevochten moest worden voordat het helen als gezin kon beginnen. Benjamin was zo boos op mij. Overdag ging het wel, maar de nachten waren vreselijk. De eerste nachten in Amerika werd dit versterkt door de jetlag. We kregen nu ineens spijt van onze trip, doordat we nu echt geen oog meer dicht deden. Elke nacht werd Benjamin wakker en begon mij te slaan. Hij was zo verdrietig en boos dat Ollie er niet meer was. Deels was hij ook bang om zelf weg te ‘moeten’. Hij misdroeg zich extreem en zocht naar bevestiging.
Vanuit Amerika belden we met onze psycholoog. We probeerden Benjamin in te laten zien dat we er niks aan konden doen dat Ollie dood was en dat hij zelf echt niet bij ons weg ging. Op een nacht was het genoeg. Beurs van zijn meppen werd ik boos. Ik pakte zijn handen vast en schreeuwde hem toe dat het nu genoeg geweest was. Ik was net zo verdrietig, ik kon er niks aan doen en ik hield zo veel van hem. Ik gilde dat ik hem nooit kwijt wilde en van hem hield, maar dat het slaan hier stopte. En het misdragen ook. Het was gewoon niet nodig. Ik huilde en hij huilde.
Benjamin viel in mijn armen in slaap en de volgende ochtend belden we met de psycholoog. Ik bekende mijn misdraging en haar laconieke antwoord was: ’Misschien had hij dit juist wel nodig.’ Ik rekende op een standje en kreeg een bevestiging. Het luchtte op en gelukkig kwam daarna de belangrijkste bevestiging van allemaal. Benjamin was weer graag bij me. Sliep elke nacht tegen me aan en knuffelde me rot. We konden als gezin nu stappen gaan maken.
