Deze meneer beschrijft hoeveel hij in heeft moeten leveren tijdens de oorlog en de periode er na. Hoeveel opofferingen hij heeft moeten brengen in zijn persoonlijke bestaan die de samenleving ten goede kwamen. De reacties variëren, zijn lief, steunend, maar ook ronduit grof en egocentrisch. Ze zijn een afspiegeling van onze samenleving. Het is de beweging die het heeft over dor hout. Dit naar aanleiding van een column van Marianne Zwagerman in de Volkskrant. Zij schreef in april dat het coronavirus de zeis haalt door “het dorre hout van de samenleving”. Dit is natuurlijk multipel uitlegbaar. Hiermee wil ik haar niet aan de schandpaal nagelen, want ze geeft zelf aan dat het verkeerd geïnterpreteerd is, maar…..het doet een groot deel van onze samenleving wat. De tegenreactie #GeenDorHout zegt genoeg.
Het Nederland van 2020
Het doet mij denken aan die ene keer dat er iemand aan mijn deur stond. Ik had Olivier op mijn arm en het was bekend hoe ernstig hij eraan toe was. Deze persoon begon te vertellen dit meegemaakt te hebben met haar kat. De euthanasie van de kat had haar erg opgelucht. Op het moment zelf probeerde ik er niet te veel waarde aan te hechten, maar ’s avonds kwam de woede en verontwaardiging. Het voelde alsof mijn kind werd uitgemaakt voor dor hout.
Dit is ons enkele keren overkomen tijdens die palliatieve fase. Deze fase vond plaats van juli 2018 t/m december 2018. Wij prijzen ons hiermee gelukkig. Stel je nou eens voor dat dit het eerste half jaar van 2020 was geweest. Tijdens Corona met een ziek kind. En denk je dan nu eens in dat dit voor veel gezinnen de realiteit is. De realiteit dat Corona je complexe situatie compliceert. Dat je kind mogelijk in bewegingsvrijheid beperkt is, net als heel Nederland, maar dan in die laatste fase. Dat mogelijk van invloed is op de kwaliteit van leven die het hoogste streven is tijdens de palliatieve fase. En stel je nu eens voor dat er dan zulke uitingen zijn in de media, social media en mogelijk ook nog uit je omgeving. Welkom in het Nederland van 2020.
Klappen helpt niet meer
En de verpleegkundige, die lieve begrijpende verpleegkundige die je gezin ondersteunt thuis of in het ziekenhuis, of zelfs de ambulance. Deze krijgt de rug van de politiek. Het gaat niet eens zozeer om de centen, maar wel om het gebaar. En klappen helpt niet meer. Dit is de realiteit voor veel gezinnen in Nederland. En nee, deze kinderen zijn geen dor hout. Onze Olivier was geen dor hout.
Olivier was een lieve ondeugende lachende boef. Een knap mannetje dat veel mee moest maken in zijn korte leventje. Dit leventje heeft ons veel liefde en geluk gebracht. Olivier was gewenst al voor hij verwekt was. Hij was geliefd al voor ik een positieve test in handen had. Hij was onze tweede boef die ons gezin compleet zou maken, was onze hoop. Hij was het kleine mannetje dat mij deed groeien tot formaatje skippybal. Hij was de reden dat zijn grote broer dag na dag “Wat zit er in je buik, mamma?” wilde lezen. Olivier was een kleine spartelbaby die krijsend ter wereld kwam op een snikhete dag. Hij was dat opwellende geluksgevoel toen we voor het eerst met zijn vieren ontbeten aan tafel. Olivier was de tranen bij de dokters tijdens de diagnose. Hij was de hoop van de omgeving dat hij toch niet ziek zou zijn.
Olivier was degene over wie we giechelend aan de klinisch geneticus vroegen of een grote piemel ook hoorde bij zijn syndroom. Om vervolgens de 10 euro te winnen die op de weddenschap stond wie over wie het durfde te vragen. Olivier was het knuffelmannetje dat altijd bij mamma sliep. Olivier was die baby met glunderende oogjes in de draagzak toen we met het trammetje een rondje maakten door Amstelveen. Olivier was bakken met tranen, lachen tot we buikpijn hadden en een hart vol liefde. Olivier is de reden dat we zorgvuldig afwegen wie we toelaten in ons gezin. Olivier is de reden dat we afwegen waar we willen dat onze balans ligt. Olivier is de reden dat we nu en altijd zullen vechten voor ons gezin. Voor een stabiele relatie en gelukkige kids. Olivier is de reden van groei bij ons allen.
Olivier was en is geen dor hout. Noch alle andere kinderen die ziek zijn of ons ontvallen zijn. Deze kinderen zijn waardevol, geliefd en het waard dat we allemaal een beetje nadenken in tijden van COVID. Maak je afwegingen zorgvuldig en laat niemand zich ooit dor hout voelen, oud of jong.
