Mijn liefste lijkt gesloten, lijkt afwerend, maar wil graag praten. Hij heeft de woorden minder, maar laat zijn gevoel spreken. Hij heeft de tranen. Geen muur. Hoe anders van buiten dan van de werkelijkheid. De uitdaging van 2021, niet Corona, maar eerlijk delen. Eerlijk delen in woorden en emoties. We vinden elkaar gelukkig goed in het midden, maar soms moeten we weer even op zoek naar die midline.
De frictie
Tijdens Oliviers leven konden we elkaar ook altijd goed vinden in het midden. Soms moesten we dan ook even zoeken naar de midline. Zoals toen we wilden stoppen met behandelen. We zochten naar tweede meningen. We zochten naar extra informatie in de literatuur. We spraken met Israël en Australië. Met Luik en Leiden. De meningen waren binnen, alleen het eindgesprek met ons behandelteam was nog niet geweest. Het gesprek waarin we alles op een rijtje zouden zetten. Een gesprek als de ouders van Olivier in het hart, maar als artsen in het hoofd. En toen kwam de frictie.
Gingen we wel nog een laatste keer ondersteunende medicatie geven voor zijn afweer. Gingen we nog een keer een jongetje hebben dat voor twee dagen niet helemaal op de wereld was. Een jongetje dat weer aan het infuus moest. Gingen we al stoppen met de antibiotica die hem beschermde tegen heftige infecties, maar hem tegelijk zo veel leed berokkende. Zo veel buikkrampen, veel huilen, veel discomfort. Discomfort in een kort leventje. Twee dagen van de planeet in een kort leventje. Hopen dat hij na twee dagen weer even goed is als ervoor.
Zoektocht naar het midden
De frictie ontstond toen we beiden een andere mening hadden over doorgaan. De weegschaal van kosten en baten woog voor ons beiden anders. We keken anders. Andere waardevolle overwegingen, ieder vanuit ons eigen perspectief, beiden vanuit Ollies perspectief. We wikten en wogen. We parkeerden het issue en toen de dag van de infusie dichterbij kwam, werd het gelukkig voor ons beiden helder. We zouden het niet doen. Niemand had gelijk, niemand was slimmer, beter, meer afgestemd op Ollie. Beiden waren we weloverwogen en we denken dat Ollie de winnaar was in dit perspectief. Hij hoefde niet meer. Ons hart sprak, ondersteund door ons dokterschap.
Niemand is beter
En zo werkt het ook met rouw. Niemand is beter, niemand rouwt beter. We vullen de gaten die vallen, we vallen, we staan op. We bouwen muren en zinnen. We vullen tuiten met tranen en hoe anders het van buiten lijkt dan de werkelijkheid is, zo anders is ook rouw. Geen walk in the park, geen verwerking. Ik zou zeggen verweving. Verweven in ons leven is het gat dat hij sloeg. Verweven in onze vriendschappen, familie en zelfs werk. Verweven in wie we zijn geworden en wie onze kinderen worden. Verweven in kinderspel en kinderdromen. Verweven in kleine gebaren en grote wensen. Soms met een lach en soms met een traan. Maar altijd in hoofdje en hartje.
