Op dit moment, drie maanden na haar overlijden, is het heel hard werken om het hoofd boven water te houden. Ik ben van plan om nog meer woorden aan deze reis te geven, maar nu eerst een andere blog.
Deze woorden zitten al zo lang in mijn hoofd, maar kon er niet toe komen om ze op papier te krijgen. In juni 2023 bracht Eline een nieuw album uit, waarin ze het liedje ‘Je mag ook verliezen’ zong. Het raakt me nog steeds als ik het weer hoor. Iedereen kan dit waarschijnlijk wel op een manier toepassen in zijn/haar leven, maar ik voel het ook zo. En dit liedje bracht me op deze blog. Ik zal in deze blog wat zinnen aanhalen uit het liedje, maar ik raad je ook aan om het te luisteren!
Het leven weer in
Voor Judah zijn overlijden deden we nog aan ‘alles’ mee in het leven. Hij overleed en wij hadden nog een zorgenkindje: Febe. In minder dan een maand tijd waren we alweer door de MRI geweest, is Febe geopereerd aan een drain en waren we weer een poosje in het ziekenhuis. We gingen het leven weer in, alle afspraken gingen weer door met de zorgverleners voor Febe, want voor haar wilden we immers ook dat de zorg voor haar goed was. Daarnaast had ik ook wel echt het gevoel dat mensen om ons heen dit van ons verwachten.
Toen Febe begin 2023 in haar palliatieve traject kwam en ze dachten dat ze nog maar een paar dagen/weken te leven had, hebben we alles stopgezet. Van werk tot kerk tot maatschappij. Thuis bij haar om zoveel mogelijk nog mooie momenten met haar mee te maken. De dagen werden weken, de weken werden maanden en maanden werd anderhalf jaar. Na een aantal weken ‘moesten’ we het leven toch weer oppakken, want hoe kan je steeds ‘niks’ doen en ‘wachten op de dood’? Maar hoe kan je tegelijk deelnemen aan het leven, terwijl er nog zoiets groots op je staat te wachten?
Eline zingt zo mooi: Wat als ik breek? Wat als ik niet kan zijn wat jij van mij verwacht? Wat als ik niet in het perfecte plaatje pas? Mag ik er dan zijn?
Als je uit de maatschappij bent
Het wordt zo vaak gezegd dat er begrip voor de situatie is. Ik hoor het ook me zelf zeggen, maar hoe vaak is dat echt zo? Hoe vaak gaan we niet door met het leven van ons eigen leven* en is die ander uit beeld omdat we hem/haar ook niet meer zien? En hebben we (ik spreek in we, omdat dit ook zo’n les is voor mezelf) oog voor die mensen die uit de maatschappij zijn? Of die niet overal aan deel kunnen nemen om welke reden dan ook? En wat als je dan wel weer in die maatschappij komt, maar je niet verder kan gaan waar je gestopt bent, om dat wat je hebt mee gemaakt? Wat als je je pijn meeneemt en die nooit meer over gaat?
Eline zingt over God: bij Hem mag je schuilen, je hoeft niet altijd maar sterk te zijn, je mag verliezen en uitrusten bij Hem. Dat doe ik ook, met al mijn vragen en pijn.
En toch hoop ik dat we als mensen ook die ander mogen zien, ook als die niet altijd aanwezig is.
*Je kunt natuurlijk niet stoppen met leven en je eigenleven gaat ook door, maar om uit te leggen hoe het kan voelen gebruik ik deze woorden.
