.jpg)
Ik hoef overdag geen yoghurt meer te geven. Geen groente voor je te koken en te mixen. Ik heb geen sinaasappelsap meer nodig in de winkel, ook geen brinta of fruitzakjes. Ik hoef niet meer voor te lezen uit Sofie of uit Jip en Janneke. Ik hoef niet meer te zoeken in kleding naar maat 92 of 98. Je bent er niet én je bent er toch.
Ik hoef het bad niet meer vol te laten lopen, ik hoef niet meer te bedenken wanneer dit dan het handigst is of rekening te houden met het infuusje dat dan niet nat mag worden. Ik hoef niet meer te bellen met de (kinder)arts, ik hoef niet meer te appen met de thuiszorg, ik hoef niet meer te bedenken wanneer ik nieuwe medicijnen moet bestellen. Ik hoef ’s avonds niet te rennen naar boven als je begint te hoesten. Ik hoef niet meer bang te zijn als ik geen geluid hoor door de babyfoon. Je bent er niet én je bent er toch.
Weet je Febe, er is zoveel wat ik je nog wil vertellen. Je zusje kan nu overal naartoe kruipen en overal bij gaan staan. Hoe had je dat gevonden? Om samen de keukenkastjes leeg te pakken? Vond je het fijn of vond je het vervelend? Wat zou je er van vinden als zij ook in jouw speelgoedbak zou trekken en speelde met jouw speelgoed? Zou je nog steeds gelachen hebben als ze moet huilen? Hoe zou je het vinden om samen op de fiets te gaan? Zij voorop en jij achterop?
Er is ook een nieuw neefje geboren. Ik kon je nog vertellen dat de baby in de buik zat, maar niet meer dat die baby nu uit de buik is.
We zijn in december beland. Ik weet soms niet hoe we daar gekomen zijn. De maand van samen zijn, van vieren. Op de 30e is het een half jaar geleden dat we jou los moesten laten, afscheid moesten nemen, jij alles gaf maar niet meer kon. Op de 31e is 2024 voorbij. Wat een jaar.. ik wil er niet uit. Ik wil 2025 niet in. Ik wil in dit jaar blijven hangen. In dit jaar waarin nog zoveel herinneringen zijn met jou. Ik wil niet Febe, maar het moet.
En dan bedenk ik maar.. ook in 2025 ben je er niet, maar ben je er toch.
Voor altijd verweven in ons leven, want
In ons hart
dragen we jou
dichtbij.
Want jij
bent voor altijd
onderdeel van ‘wij’.
