Ik zoek je op zondag.
Bij opa en oma. Tussen je neefjes en nichtjes.
Die genieten van de koekjes en de chips.
Spelen met elkaar.
Maar je bent er niet.
Ik zoek je op maandag.
Je moet uit bed. Voor school.
Om te spelen. Op het schoolplein.
Maar je bent er niet.
Ik zoek je op dinsdag.
Bij de peutergroep van je zusje.
Ik hoor je naam. Een ander jongetje.
Jij bent het niet.
Ik zoek je op woensdag.
Speelmiddag. Je komt met je vriendjes thuis.
Voetbalt achter in onze tuin.
Ik mopper om al het zand in huis.
Maar je bent er niet.
Ik zoek je op donderdag.
We zouden samen toch een rondje fietsen?
Koekjes bakken? Huizen en treinrails bouwen met de duplo?
Wandelen en genieten van alles wat we zagen?
Maar je bent er niet.
Ik zoek je op vrijdag.
Samen onder een dekentje op de bank.
Filmpje kijken. Kletsen. Opblijven.
Maar je bent er niet.
Ik zoek je op zaterdag.
Bij papa in de schuur. Je helpt en sjouwt.
We pakken de tuin aan en jij zit bij papa op het kraantje of in de shovel.
Toch?
Nee, je bent er niet.
Het was helemaal niet zo toen je er was. En ik was zo blij met HOE je was en WIE je was en wat we samen deden. En toch mis ik het. Want in plaats daarvan fiets ik naar de begraafplaats. Zoek ik je plekje. Ik mijmer verder over hoe je was, over hoe je zou zijn en over hoe je bent. Ik mis JOU. Ik mis wat had kunnen zijn.
Ik zie je voor me.
In de hemel. Bij Jezus.
Voor altijd vrij. Geen tranen en geen pijn.
Je hebt het goed, dat weet ik. Maar hoe het echt is? Ik weet het niet.
Ik wilde je niet loslaten, maar ik had geen keus.
Jij wilt nooit meer terug naar hier en ik wil je nog zo graag hier.
Until we meet again!
