Toen de diagnose van Judah bekend was, ontwikkelde hij een waterhoofd. De enige optie was het plaatsen van een drain. Dat was denk ik de spannendste operatie vooraf. Het was spannend, omdat ze in zijn hoofd gingen opereren en omdat die operatie voor mijn gevoel erg lang duurde. Het wachten op het verlossende telefoontje vond ik heel intens en zenuwslopend. De tijd kroop voorbij. Na een aantal KNO-operaties raakten we er ook wel weer aan gewend. Het was een soort routine geworden. Naarmate Judah ouder werd, kreeg hij meer ademstops en werden de operaties spannender, omdat hij dan na de narcose ook last had van ademstops.
'Kunnen jullie naar de IC komen?'
De vorige keer vertelde ik dat we een ambulance moesten bellen, omdat Judah zijn slijm niet opgehoest kreeg. We bleven toen drie dagen in het ziekenhuis ter observatie. Het gebeurde gelukkig niet nog een keer, maar de artsen (en wij ook) vonden het wel zorgelijk. Nu stond Judah al op de lijst om zijn keelamandelen te verwijderen vanwege de ademstops ’s nachts en hier werd vanwege deze complicatie spoed achter gezet. Deze keer zou er een IC-bed achter de hand zijn, omdat hij bij de laatste operatie last had van de ademstops. De operatie voelde niet meer als routine en ik voelde diezelfde intense spanning als tijdens de operatie van zijn drain. We brachten Judah weg en het wachten begon. Totdat mijn telefoon ging. Nee, niet het verlossende telefoontje: 'De operatie is goed gegaan, je kunt naar de uitslaapkamer komen.' Maar: 'Kunnen jullie naar de IC komen?' Meer niet.
Zo machteloos
Ik had echt lood in mijn schoenen op dat moment. Ik heb geen idee hoe ik die wandelgangen door ben gekomen. Ik zag ze staan daar met zijn tweeën, nog in hun blauwe operatiepakjes. De arts die Judah geopereerd had en nog iemand. Mijn kind was nergens te bekennen. Het bleek dat Judah opnieuw veel problemen had gehad, nadat ze de narcose wilden stoppen. Ze hadden besloten hem aan de beademing te laten en in slaap te houden. Eerst de zwelling van het verwijderen van de keelamandelen te laten slinken. We mochten naar hem toe. Ik denk dat het het meest indrukwekkende, vreselijke is wat ik ooit gezien heb. Niet mijn kind dat zelf ademt, maar een machine die dat doet. Zien dat je kind moet hoesten, maar dat niet kan door de beademing. Dat één of andere slang in combinatie met een verpleegkundige hem daarbij moet helpen. Zien dat zijn zuurstofwaardes zakken op de monitor en dan blijkt dat de beademingsslang niet goed zit. Zo machteloos.
Een hele lange nacht
Ik kon niks doen. Hem alleen een aai over zijn bol geven. Geen contact met hem maken. Geen kletspraatjes, zoals ik van hem gewend was. Stil zaten we bij zijn bed, zoveel mogelijk, want we wilden er zijn. Die nacht moest ik hem voor mijn gevoel echt alleen laten. Op de IC kan er geen ouder blijven slapen. Zo niet mijn sterkste kant. Ik wilde altijd graag dat Judah zijn vader of zijn moeder bij zich had. Op dat moment had ik ook totaal geen zicht op hoe het ging met Judah. Een hele lange nacht. Die ochtend bleek dat hij er ook koorts bij gekregen had, maar ze wilden hem toch de kans geven weer zelfstandig te ademen.
We liepen met hem mee door de gang. Met een arts die hem liet ademen door te knijpen in één of andere zak. Het staat op mijn netvlies en ik zal het nooit vergeten. Wachten duurde nooit zo lang, maar dit keer kregen we wel goed nieuws van de artsen. Hij ademde weer zelf. Ik mocht naar hem toe. En daar zag ik hem liggen. Zelfstandig ademend. Een klein beetje pratend. Nog steeds hoge koorts, maar dat maakte op dat moment niet uit. Ik had mijn kind weer terug.
