Ik zag als een berg tegen werken op en ik besloot dat ik nog maar één dag ging werken. Gelukkig kon dit ook op de school waar ik toen werkte. En waar iedereen maar zei dat het vast fijn was om nog die ene dag voor mezelf te hebben, merkte ik aan alles dat het me meer kostte dan dat het me iets bracht. Die ene dag werken was een heel grote berg in mijn hoofd. Waar ik vroeger met plezier naar mijn werk ging, ging ik nu vaak met tranen in mijn ogen.

De beste beslissing ooit

Judah was een aantal keer hartstikke ziek, terwijl ik moest werken én mijn telefoon vergeten was. Ik denk dat ik die dag niks anders kon denken dan: ik wil naar huis. Dat was de druppel en ik besloot te stoppen. Met tranen in mijn ogen, maar vrede in mijn hart. Niet omdat mijn werk niet leuk was, ik genoot van alle kinderen in mijn klas en het werk wat daarbij kwam kijken, maar omdat ik al mijn energie in ging zetten voor thuis. De beste beslissing ooit. 

Helaas waren het maar vier weken totdat Judah overleed. En ik denk dat ik het de meest vervelende vraag vond net na Judah zijn begrafenis. ‘En, ga je nu weer aan het werk?’. Daar waren mijn hoofd en hart nog helemaal niet. 

Ik zie Judah

Dat ik juf was of ben, zorgt er wel voor dat ik in mijn hoofd precies weet hoe het gaat op school. Dat is denk ik de reden dat ik deze twee dingen samenkoppel in mijn hoofd: werken en naar school gaan. Ik zie ze nu weer fietsen, de moeders die hun kinderen naar school brengen. En ik zie ze lopen, de kinderen uit Judah zijn klas. In mijn hoofd zie ik Judah er tussen. Ik zie zijn juf voor me en ben benieuwd hoe hij op alles zou reageren. Wie zouden zijn vriendjes zijn? Wat zou hij van school vinden? Zou hij niet kunnen wachten om weer naar school te gaan of had dat zijn interesse helemaal niet?

Ik kan het alleen maar dromen en zal het nooit weten. Geen foto op instagram van Judah die naar de volgende groep gaat. Geen jongetje op schoolreisje, geen kerstviering, geen koningsspelen, geen verjaardagshoed, foto’s in de zandbak, geen kamp of musical. En nee, daarmee bedoel ik niet dat anderen die foto’s niet mogen plaatsen. Maar het is wel alles wat ik mis. En daarom vind ik die eerste maandag na de vakantie moeilijk. Moeilijker dan andere maandagen. Terwijl het gemis hetzelfde is.

En misschien was het daarom wel dat God me die zondag ervoor een nieuw lied liet horen. Zodat ik de dag door kon komen...

‘U bent het toch die wonderen doet? 

Ik heb gebeden en gesmeekt 

Of is juist het wonder evengoed 

Dat in mijn strijd U nooit ontbreekt.’ 

... en zo ging ook die eerste maandag weer voorbij.