Maar als ik heel eerlijk ben, heb ik dan het gevoel dat ik in herhaling val. Dat ik dat vorig jaar ook al geschreven heb. En dat jullie, meelezers, dat al lang weten. En dat niet nog een keer hoeven te horen. En misschien is dat helemaal niet waar en bedenk ik dat zelf, maar ik merk dat het me weerhoudt om er over te schrijven. Maar voor mij blijft het nog steeds hetzelfde. De pijn is niet minder dan vorig jaar of het jaar daarvoor. Ook deze 3e geboortedag zonder Judah kost veel van mijn energie.
Hoeveelheid apneus
De afgelopen tijd met Febe was spannend. In september had zij het slaaponderzoek. Ze krijgt dan een zuurstofmeter om haar teen en wordt de hele nacht aan een speciale monitor gelegd, zodat we kunnen zien hoeveel apneus ze heeft. Ze had er veel, heel veel. Het goede nieuws was dat ze nog niet zo diep zakte als Judah en dat ze nog steeds weer zelf haar zuurstofgehalte herstelde. De artsen adviseerde ons om haar keelamandelen te verwijderen. Een brok in mijn keel, want onmiddellijk dacht ik aan Judah. Hoe mijn telefoon ging een uurtje nadat we hem naar de operatiekamer hadden gebracht om zijn keelamandelen te verwijderen. De stem van de arts die alleen maar zei of we naar de IC konden komen. Ik zie ze daar nog staan in hun operatietenue en die gang die leek oneindig lang voordat ik bij de artsen was om te horen wat ze te vertellen hebben. Maar ook over deze ervaring heb ik al een blog geschreven.
Na lang nadenken, bidden en voors en tegens tegen elkaar af te wegen, besloten we toch om ook bij Febe haar keelamandelen te verwijderen. Ik merkte veel begrip vanuit het ziekenhuis om in alle rust deze beslissing te maken. De artsen lieten ook merken dat ze elke keuze begrepen, erg fijn. Inmiddels is deze operatie achter de rug. De dagen ervoor had ik enorm veel onrust. Gelukkig voelde ik tijdens de opname/operatie zelf heel veel rust. Febe hoefde niet naar de IC, maar kwam op de gewone uitslaapkamer. Ze kon terug naar de gewone afdeling en hoefde geen 2 weken te blijven. Ze mocht na 3 nachten alweer naar huis. Ze had maar 2 nachtjes zuurstof nodig en de laatste nacht waren de waardes een stuk beter dan voor de operatie. Een wonder! Een keuze met een goede afloop.
Ik herhaal het steeds weer
Op dit moment zit ze voor mij in de box. Ze speelt en kletst en ik geniet van haar. Ik kan haar nog vasthouden en knuffelen, ik mis haar broer.. voor haar en voor mij. Ik ben bang voor wat komen gaat. Hoe lang zal ze profijt hebben van de operatie? En wanneer is het moment dat ook haar verjaardag geen verjaardag meer is? En dat er nog een extra gedenkdag bij is gekomen? Een sterfdag..
Maar toen ik tijdens Febe haar opname ‘even’ naar huis reed om schone kleren op te halen, luisterde ik weer dat lied.. dat lied dat we ook onder Judah zijn film van Stichting Living Memories hebben gezet.
Dit is VANDAAG. Het is alles wat je hebt. Morgen komt later en gisteren is alweer weg. Dit is VANDAAG met zijn vreugde en zijn pijn en je hoeft maar één ding te doen, dat is er zijn. Niets is moeilijker dan laten gaan. De toekomst, het verleden, maar je bent al hier, je kunt het aan. Gedragen door die Ene.
En ik herhaal het steeds weer voor mezelf, steeds weer opnieuw en steeds weer opnieuw.. want het is waar.. maar o zo moeilijk.
