Ik had nooit kunnen bedenken dat slaap zo belangrijk is om in leven te blijven, maar het is hier thuis dagelijkse praktijk.

Febe startte niet veel later haar palliatieve traject door deze omstandigheden en ons werd verteld dat ze dachten dat Febe nog maar een paar dagen/weken te leven had. Dit liep anders en we zijn ontzettend dankbaar dat Febe nog steeds in ons midden is. Weliswaar met een hele grote rugzak, met een leven wat aan een zijden draadje hangt en waarbij elke kleine verandering haar fataal kan zijn. Ons meisje is er nog en ze is nog steeds heel leuk, grappig en ondernemend (dit laatste als ze haar goede momenten heeft).

Ik merk dat er niet veel ruimte in mijn hoofd is om er steeds over te schrijven. Toen dit alles met Judah gebeurde, deelde ik hierover ook achteraf als onderdeel van mijn rouwproces. Ik ga kijken of er ooit nog weer ruimte komt om te delen. Misschien wel, misschien niet.

Naast dat dit jaar super spannend is en we ergens verwachten dat we dit jaar leven gaan verliezen, zoals we dit vorig jaar ook het hele jaar deden, verwachten we dit jaar ook nieuw leven. En midden in de stormen van het leven, kijken we hier ook ontzettend naar uit.

Wie weet.. tot ziens.