Iedere keer een afweging gemaakt: Een buggy voor Joël mee of enkel die van Anne? Een extra campingbedje of kan Joël in een hotelbed slapen? Sondevoeding mee of erop vertrouwen dat hij goed blijft eten? Welke medicatie is nodig?

De brieven van de oncoloog binnen handbereik. Daarin staat precies beschreven wat Joël voor behandeling heeft ondergaan en wie ze moeten bellen in geval van problemen. Het was een hele organisatie, maar ik denk dat we er klaar voor zijn.

Een paar uur later rijden we België binnen. Als ik mij omdraai, overspoelt een gevoel van geluk mij. Drie prachtige kinderen, mijn gezin! Het was een vreselijk heftig jaar doordat Joel een hersentumor kreeg en daarvoor een loodzware behandeling moest ondergaan. Maar kijk ons nu. We zijn samen. Wie kan ons wat maken?

'I can travel all the road, you see. Cause I know you're there with me'‍

3 jaar later

Het is 4 uur 's nachts. De wekker gaat. Nog een half uurtje slapen? Nee dat is zonde. Ik sluip naar het kamertje van de kids. 'Wakker worden, we gaan op vakantie'. Ik help Anne in een roze joggingpakje, maatje 104. Anne rent naar beneden: 'Vakantie!'

Ik heb wederom alles zorgvuldig ingepakt. We hebben vorig jaar een tent gekocht en gaan voor het eerst kamperen. Wat een spullen heb je daar voor nodig zeg. Dit is andere koek dan enkel denken aan je paspoort en creditcard.

Een paar uur later rijden we België binnen. Ik kijk achterom en krijg een steek in mijn hart. 'Ventje, wat mis ik je', fluister ik. In alles voel ik dat er in mijn gezin een kindje mist. Een joggingpakje minder, een toilettas minder, een slaapzaak, een zakje snoep voor onderweg en ga zo maar door. Wat had ik graag alles keer drie meegenomen, al zou daar een complete aanhangwagen voor nodig zijn.

Ja, ik kan echt weer lachen. En geniet volop van ons prachtige gezin. Maar in mijn hart zit een gaatje en dat is niet op te vullen, het is niet te lijmen. Het is aan de buitenkant niet te zien voor anderen, maar voor mij voelbaar in alles. Op sommige momenten net even meer dan anders. Dit is zo’n moment. Ik zou wel eens een bordje willen dragen met ‘Nee, we hebben niet bewust zes jaar gewacht met de tweede’ of ‘Ik heb nog een kindje in de hemel waar ik óók supertrots op ben’.

Nogmaals kijk ik even naar achteren. Ik zie Noah en Anne. Wat ben ik trots op die twee. Ze hebben al zoveel meegemaakt. Wat staan ze sterk in hun schoenen. Wat zijn het bijzonder lieve, gekke, mooie en intelligente wondertjes. Zij zijn de reden geweest dat ik de afgelopen jaren uit bed ben gekomen. Zij zijn de reden dat ik toch weer lachen kan. Zij zijn het waard! 

Zoals Joël voor zijn overlijden tegen mij zei: 'Maar Joël blijft wel altijd in mama’s hartje.' Dat is waar lieverd. 

'I can travel all the road, you see. Cause I know you're there with me'