Met de dagelijkse zaken die een gezin met zich meebrengt, is daar te weinig tijd voor. Ik dacht dus dat ik er tijd voor inbouwde, tijdens die weekends in de bungalow. Alleen, met de hond en mijn laptop. Want behalve mijn verdriet doorvoelen, moest ook het verhaal van Art worden verteld, ik was zijn stem. Zo kon ik hem levend houden.

Onbeschrijflijke pijn

Ik zat aan tafel achter een wit scherm, soms typte ik een paar woorden die ik weer verwijderde. Van schrijven kwam niet veel terecht. Het deed teveel pijn. Ik wilde wel bij mijn verdriet stilstaan – maar ik durfde niet. Het was simpelweg te groot. De onbeschrijflijke pijn die je in elke vezel voelt, het maakt niet uit wat je ter afleiding doet, als je de pijn eenmaal écht toelaat kom je er niet meer vanaf. Ik was bang dat het me zou overspoelen of me zelfs zou opvreten zodra ik de doos opende. Ik moest het gedoseerd doen. Dus ging ik naar buiten om mijn onrust weg te wandelen, altijd met hetzelfde stevige tempo.

Kilometers maken

Mijn hond hield me in de gaten en bleef dicht bij me.  In het Hollandse winterlandschap leek het of ik de kou, wind en regen extra voelde. Ik móest het van mijzelf voelen, ik móest de ontberingen ondergaan. Soms huilde ik. Andere keren vroeg ik mijzelf af of Arts ziekte echt niet anders had kunnen aflopen.

De avonden bracht ik door op het tweepersoons bankje, geen puf om voor mijzelf te koken. Met een glas wijn en een zak chips bij me staarde ik urenlang naar de tv, ik durfde hem niet uit te doen. ’s Nachts woelde ik en dacht ik aan Art. Hoewel ik kon uitslapen, want ik was toch alleen, stond ik de volgende ochtend weer vroeg op. Naar buiten, kilometers maken, om van die onrust af te komen.

Thuis

Ik voelde me nog beroerder dan anders, stelde me voor wat mijn vriend en de kinderen thuis deden. Sporten, boodschappen doen, tv kijken, samen eten. Zonder mij. Ik voelde me alleen en had heimwee. Op maandagochtend kwam ik vermoeid thuis, om de draad van het gezinsleven op te pakken.

Thuis – de plek waar het wennen aan een leven zonder de fysieke Art bij ons uiteindelijk toch het beste ging, dankzij de liefde in ons gezin.