De kinderen keken er al maanden naar uit, de groep mede-wintersporters was gezellig. Ik haalde de winterspullen van zolder. Aan één skibroek hing nog een kaartje. Ooit, voor mijn gevoel in een vorig leven, zouden we met Art een weekend naar Winterberg gaan. Dat jaar lag er niet genoeg sneeuw, het seizoen daarop was Art te ziek.

Ondertussen pasten de meisjes deze broek al. Ik knipte het kaartje eraf. Gekocht voor de één, gedragen door de ander, dacht ik bij mijzelf.

Verstopte urn

De avond voor vertrek lag ik vroeg op bed. En ontdekte ik dat ik Art vergeten was aan mijn ouders te geven. Het idee dat de urn alleen thuis zou staan, zonder ons om zich heen, vond ik ondraaglijk. Misschien zou er een inbreker komen die hem zou openbreken of – erger nog – meenemen. Ik stapte het bed uit, liep naar beneden, pakte de urn en verstopte hem op een plek die Art heel grappig gevonden zou hebben, en het belangrijkste, waar naar mijn idee geen enkele inbreker zou kijken.

Onderweg zonder Art

We vertrokken in de nacht. De auto was volgeladen, met wintersportuitrustingen en eten voor onderweg. Achterin lagen drie slapende kinderen, hun slaapzakjes over zich heen getrokken. Wat een gezelligheid, dacht ik vertederd, dit zouden zij zich later herinneren van hun jeugd. Tijdens de rest van de rit stelde ik me voor hoe Art zijn zussen zou hebben vermaakt met grapjes en verhalen, en dat hij stiekem snoepjes zou eten. Ik miste hem.

Na een lange reis kwamen we aan op de bestemming, net als de rest van de groep. Negen kinderen renden lachend en gillend achter elkaar aan door het grote vakantiehuis met veel kamertjes en plekjes om je te verstoppen. Ik werd verdrietig, omdat ik voor me zag hoe Art zou hebben mee gekeet, maar drukte dat weg. Deze week moest gezellig zijn.

Bonte avond

Net als voor de kinderen, draaide de vakantie ook voor de volwassenen om samenzijn en buiten zijn. We lachten om elkaars gestuntel in de sneeuw, kletsten over de kinderen, waarvan één nog bij Art in de kleuterklas had gezeten. Ze was nu tien jaar oud.

Om de week af te sluiten hielden we een bonte avond. De kinderen mochten laat naar bed en aten chips. We lachten met z’n allen om de acts. Daar klonk één van Arts favoriete nummers. Ik zag voor me hoe hij ooit op deze muziek danste, uitgelaten, net als iedereen nu deed – behalve ik. Ook Benten liep even weg.

Arti

Op de terugreis stopten we bij een eetgelegenheid langs de Duitse autobahn. ‘Kijk mam.’ Benten wees naar een elektriciteitshuisje. Arti stond er in zwarte graffitiletters op gespoten.

Ik antwoordde niet, ik moest achter de tweeling aan. De meisjes renden weg omdat ze wilden spelen in het speeltuintje. Het was omheind met roodwitte tape, kapot en dus buiten gebruik, maar dat kon ik de meisjes niet wijsmaken.

Bovendien hadden ze geen jas aan en waaide er een gure wind. Ik pakte de tweeling bij hun arm, ze begonnen te huilen, en trok mee ze naar onze auto waar mijn vriend de route richting huis bestudeerde. De mensen om ons heen keken verbaasd naar mij en mijn twee huilende dochters, mijn teleurgestelde zoon erachteraan. Bij de auto barstte ik ook in tranen uit en begon onredelijke dingen naar mijn vriend te roepen.

Gezin met een wond

Al tweeënhalf jaar, en waarschijnlijk langer, probeer ik mijn gezin als ‘normaal’ te bestempelen. Maar we zijn een gezin met een wond, omdat er één kind ontbreekt. Soms denken we dat die wond eindelijk dicht is. Soms blijkt dat hij net zo gapend open ligt als eerder.

Dat doet pijn, maar maakt ons gezin wel tot wie wij zijn. Als we het onszelf maar gunnen om daar af en toe bij stil te staan.