Enerzijds was het heel fijn en natuurlijk om Nora voor het eerst thuis te hebben. Anderzijds was het een uitputtingsslag. Tijdens het eerste ritje in de kinderwagen ging het al mis. Ik had me zo verheugd op dat moment. Eindelijk de lente in met onze lieve baby. Al gauw zag ik dat Nora zich allesbehalve comfortabel voelde. Het schudden van de wagen maakte haar overstuur. Gedesillusioneerd keerden we huiswaarts, ik droeg Nora in mijn armen. Dat ging altijd goed. Kijken naar je kindje, wat het nodig heeft en daarop inspelen - in het ideale scenario doet iedereen dat. Voor Nora voelde het als een zaak van leven of dood en dat was het ook. Ik heb die nachten niet geslapen. Keek wel 20 keer per nacht of ze nog leefde. De alarmbellen die afgaan op het moment dat je geest gevaar signaleert, zijn tijdens de autorit met Nora naar huis gaan rinkelen en blijven rinkelen, ook in de jaren na haar dood.

Status quo

Nora ’s avonds achterlaten in het ziekenhuis op de afdeling Dolfijn werd met de dag moeilijker. De 5 dagen thuis hadden alles fundamenteel veranderd. De status quo zoals die eerder was, namelijk Arne en ik samen thuis en een ziek kindje in het ziekenhuis, voelde nu zo onnatuurlijk. Ik wilde haar bij me hebben, voelde me incompleet met continue, latente pijn. Voor mensen die een gezond kindje krijgen, is het de normaalste zaak van de wereld, 24/7 met je baby kunnen zijn. Nu ik daar 5 dagen aan had kunnen ruiken, kon ik niet meer terug naar de acceptatie van de voormalige status quo. Ik wilde haar weer zo snel mogelijk inpakken en meenemen.  

Slapen thuis deed ik met behulp van slaappillen. Wat een uitvinding. ’s Ochtends sjeesde ik op mijn fiets naar het WKZ, het enige moment dat ik me kon laven aan de buitenlucht. De zuurstof kon ik goed gebruiken. Langzaam maar zeker ontvingen we daar bezoek. Dat mocht en kon daar goed. Mijn lieve opa en oma’s kwamen Nora voor het eerst bewonderen en onze ouders en broers en zussen waren er vaak. Achteraf hadden we deze tussenstap in moeten bouwen, voordat we de eerste keer naar huis gingen. Te veel veranderingen in één keer vertroebelen helder zicht. En dat hadden we nodig om te kunnen beoordelen wat comfortabel was voor Nora en wat niet.  

Zelfcompassie

Nu ik het geluk heb ervaren van twee kerngezonde jongens begrijp ik mijn gevoel van toen veel beter. De latente pijn die er altijd was als ik niet bij Nora was. Nu weet ik dat je met een gezonde baby dezelfde gevoelens ervaart als je voor het eerst zonder je baby op stap bent. Het is iets natuurlijks. Ik voel met terugwerkende kracht mee met mijn worstelende zelf. Zelfcompassie, dat is iets wat ik heb moeten leren. Wat een weeïge benadering dacht ik altijd, een excuus om in slachtofferschap te zwelgen. De overtuiging ‘het is wat het is’, waaruit voor mij acceptatie met veel tegenzin spreekt, bleek niet helpend.

Gemiste eerste keren

Het heeft vijf jaar geduurd om daar achter te komen. Hemeltjelief, wat een proces. Inmiddels lukt het veel beter om te berusten in wat er is. Heel veel moois én veel verdriet. Nora hoort bij ons. Net zoals Odin en Imme. Ze groeit mee, met ons gezin en in mijn gedachten. De eerste stapjes, de eerste keer op het potje plassen, de eerste schooldag - de gemiste eerste keren blijven. Dat zal ik mijn hele leven meedragen. Dat ik die momenten meemaak met mijn jongens maakt me extra vrolijk. I count my blessings, veel meer dan ik voor Nora deed.

Na twee weken op de afdeling Dolfijn namen we Nora voor de tweede keer mee naar huis. Veel ouder en wijzer bond ik haar in de draagdoek en stapte ik met een slapende Nora ons huis binnen. Een helende ervaring.