Sam wordt in september vier jaar en wij zijn scholen aan het bekijken. Deze week zijn we voor een rondleiding en een intake bij een school geweest aan de andere kant van de stad. We brachten Sam naar verpleegkundig kinderdagverblijf Zigzag en wij reden met baby Sofie op de achterbank door naar de veelbelovende school. Aan het begin van dit jaar waren we tijdens de lockdown stiekem al gaan kijken naar het mooie en vrij nieuwe gebouw. We gluurden even naar binnen. De aangepaste driewielers bij de ingang gaven mij een geruststellend gevoel. Deze school werkt samen met revalidatiecentrum Reade, dus het voelde op basis van alle verhalen een beetje als Zigzag in het groot. En toch bleef ik het idee dat Sam hier naar school zou gaan spannend vinden. 

Passend onderwijs

Hoewel het natuurlijk fantastisch is dat onze peuter hopelijk straks een kleuter wordt en naar school mag, roept het ook veel emoties bij mij op. Wij willen net als elke ouder een fijne school voor ons kind, waar hij zich thuis zal voelen en gelukkig kan zijn. Voor een bijzonder kindje zoals Sam zijn er niet zoveel scholen. De keuze is zeer beperkt. Het idee van passend onderwijs bleek voor ons al snel een utopie. Tijdens de scholenmarkt in Amsterdam Noord bleken de meeste scholen niet happig op een kindje als Sam om uiteenlopende redenen (te complex, ontoegankelijke gebouwen, te veel kinderen, lerarentekort). Een enkele school stond er voor open. Maar als we eerlijk zijn, een grote klas vol met drukke gezonde kleuters zou veel te bedreigend zijn voor ons fragiele kind. Deze speciale school stond bovenaan ons lijstje, dus het was heel fijn dat we eindelijk mochten gaan kijken. 

Allemaal bijzondere kindjes

Samen met de zorgcoördinatoren, die ons hartelijk verwelkomden, liepen we als eerste langs de kleuterklasjes. Kleine klasjes van maximaal acht kinderen. Ik keek naar die kindjes, allemaal bijzondere kindjes zoals Sam, en ik voelde meteen een traan prikken in mijn ooghoek. Het gevoel is zo tegenstrijdig. Opluchting, omdat het zo fijn is dat ons bijzondere kind op een plek als deze helemaal zichzelf kan zijn. Maar het besef dat mijn kind hier op zijn plek is, komt dan toch weer even binnen. De hoop dat Sam naar de kleine veilige school om de hoek zou gaan samen met vriendjes en vriendinnetjes uit de buurt is al lang vervlogen. Toch overvalt me dat besef en het verdriet erover ook weer. Want naar school gaan aan de andere kant van de stad betekent nogal veel voor ons allemaal. Lange reisafstand elke dag met auto of taxi, geen schoolvriendjes in de buurt, geen speelafspraken na schooltijd, niet samen naar school met zijn zusje Sofie en daarmee niet de kindertijd die ik Sam zo graag zou gunnen.

Mijn kleine peuter

En toch hebben we ontzettend veel geluk dat we in Amsterdam wonen. Het lijkt ons een hele goede en fijne school, waar Sam zich kan ontwikkelen en hopelijk heel gelukkig kan zijn. Een school waar veel aandacht is voor zijn fysieke en zijn communicatieve, sociaal-emotionele uitdagingen. Hij kan hier zijn therapieën volgen, gymmen en zwemmen op een manier die bij hem past, lekker buiten spelen. Al vind ik het nog moeilijk voor me te zien, mijn kleine peuter wandelend door de gangen van dat grote gebouw. We hebben nog een andere school op ons lijstje staan, dus de zoektocht is nog niet helemaal voorbij. Maar de start is veelbelovend!