Het was erg fijn om de afgelopen maanden echt alle tijd voor mijn bijzondere peuter te hebben, voordat ik mijn aandacht moet gaan verdelen over twee kindjes. Maar nu, 35 weken zwanger, is het ook even klaar. Ik wil mij nu richten op de nieuwe baby.

Wikken en wegen

Voor mijn gevoel zijn de baby en ik op verkeerde voet begonnen en daar voel ik mij behoorlijk schuldig over. Hoe mooi en onbezorgd mijn eerste zwangerschap was, zo verdrietig en beladen waren de afgelopen maanden. Het begon al met moeilijke en emotionele vragen over prenatale diagnostiek: willen we onze baby wel of niet laten testen op neonatale Marfan. Na lang wikken en wegen hebben we besloten dat niet te doen, maar daarmee bleef altijd een stukje onzekerheid hangen. Onzekerheid die ook weer werd gevoed door een aantal groeiecho’s die nodig waren om de baby extra in de gaten te houden. En nu zorgen over de bevalling, omdat het er steeds meer op lijkt dat deze baby eigenwijs in stuitligging ter wereld wil komen.

Emotionele maanden

Maar wat ik het ergste vind is dat ik emotioneel, zowel met mijn hoofd als hart, niet goed bij deze baby kon komen. Toen de ergste misselijkheid van het eerste trimester voorbij was en de zwangerschap leuk had moeten worden, volgden emotionele maanden met heel veel zorgen om Sam. De angst voor Corona, zowel voor Sam als voor mijn ongeboren baby, maakten alles nog erger. Daarnaast had ik enorm onderschat hoe emotioneel het zou zijn om een boek te schrijven over ons leven met Sam. Terug gaan naar alle moeilijke momenten die we hebben meegemaakt en alle mooie en minder mooie herinneringen ophalen, ging mij niet in de koude kleren zitten.

Door de zwangerschapshormonen kwam alles drie keer zo hard binnen. In plaats van genieten van het nieuwe leven in mijn buik, maakte ik mij vooral druk hoe ik de zorg voor Sam en de nieuwe baby moet gaan combineren en welk kind het meest tekort zal komen. Alle stress die ik voelde leidde tot nog meer stress en schuldgevoel, richting de baby, richting Sam, richting alles. Ik heb eindeloos veel tranen gelaten. Iedereen die mij lief vroeg of ik wel een beetje kon genieten van mijn zwangerschap, wilde ik graag een stomp verkopen.

Kom maar op

Nee, ik kan daar heel eerlijk over zijn, ik heb helemaal niet genoten van deze zwangerschap en dat vind ik heel verdrietig. Het afgelopen half jaar was zwaar en emotioneel. Inmiddels schijnt de zon weer en lijkt de rust weer een beetje wedergekeerd. Ik hoop dat we die tijd nu tijdens mijn verlof een beetje kunnen inhalen en dat de baby en ik straks opnieuw kunnen beginnen. Ik hoop dat we nu na een moeilijke zwangerschap, wel een gezond kindje ter wereld mogen brengen. Ik hoop dat ons deze keer een onbezorgde kraamtijd en een roze wolk gegund zijn. We gaan het zien.

Het wiegje staat klaar en de kleertjes hangen frisgewassen in de kast. De Maxi-Cosi ligt in de gang. We zijn er klaar voor. Ik hoop dat de baby nu ook de rust vindt om te gaan draaien. Maar ergens heb ik het gevoel dat het kindje, lekker rechtop in de buik, ons iets duidelijk wil maken. Dat het niet onopgemerkt ter wereld wil komen en een eigen plekje wil claimen in ons gezin. De baby gaat er met een gestrekt been in. Kom maar op lieve baby.