Het zorgde bij mij voor de nodige zenuwen en weinig slaap die nacht. Het altijd in meer of mindere mate aanwezige perfectionisme in mij vierde hoogtij. Al die mensen die zich voor ons werk inzetten, verdienden het beste evenement dat er is.

En toen werd het zaterdag 23 maart. Na maanden voorbereiding was het eindelijk zover. De eerste spinners liepen de hal binnen en zochten hun fiets. Instructeurs zorgden dat hun muziek klaar stond. Radioverslaggevers stonden stand-by. Om even voor 10.00 uur vertelde onze ambassadeur Bertine over haar bijzondere zoon Daan, die op 14-jarige leeftijd overleed aan leukemie. Je kon een speld horen vallen in die grote sporthal. Herinneringen aan kinderen als Daan. Dat is waar we het allemaal voor deden.

Voor mij was het meest bijzonder de aanwezigheid van ouders wiens kind wij gefilmd hebben. De moeders van Lotte en Sam en de vader van Owen die op de fiets stapten. De moeders van Olivier en Owen die iedereen opvingen bij binnenkomst. De moeder van Ruurd die ’s ochtends foto’s maakte. En dan waren er ook nog de moeders van Daan en Chantal, die vanaf het begin bij onze organisatie betrokken zijn. Hun aanwezigheid zegt mij hoe waardevol ons werk is voor mensen die een kind verliezen aan een ziekte.

Het werd een dag met een lach en een traan. Een dag waarin ik de betrokkenheid bij ons werk meer dan ooit voelde. Een dag waarop ik soms met verbazing om me heen keek. Me realiseerde dat al deze mensen hetzelfde voelen als ik: dat de beelden die wij maken van onschatbare waarde zijn. Dat het het waard is om daarin te geloven en daarvoor te vechten. Het was een dag vol leerpunten. Een dag van wilskracht, verdriet, dankbaarheid en verbondenheid. Een dag waarin we samenwerkten voor de meest waardevolle herinneringen denkbaar.

Ik ben zo trots op alle mensen die deze dag mogelijk en succesvol maakten. Op de spinners, de bootcampers, de dansers, de radiomakers, de judoka’s, de band Hollands Diep, de schminkers en de clowns. Op Mariëtte die maar liefst twaalf spinningteams op de been wist te krijgen. Op de instructeurs die ieder op hun eigen motiverende manier de fietsers naar een hoger niveau tilden. Op Karina, Irma en John voor hun optimisme, kritisch meedenken en organiseren. Op Jacqueline en Marcel die veelal achter de schermen ervoor zorgden dat iedereen tijdens de actiedag via social media op de hoogte werd gehouden. Op Door, Annemiek en Marianne die iedereen eten en drinken brachten. Op Diana die alle gaten dicht liep. Op onze ijzersterke crewleden Jelmer, Mitchel, Chris, Elisa en Kirsten. Op Thijn, Dylan en Finn, omdat kleine handjes zeer sterk maken. En op Jarno en Peter, omdat ik volkomen stuurloos ben zonder hen.

Wat voel ik me dankbaar voor zoveel lieve mensen om me heen die begrijpen waar we bijna twee jaar geleden mee begonnen. We worden bekender. We worden groter. En dat moet ook. Alleen al deze twee weken filmen we vier kinderen. Kinderen met een naam, met een verhaal, met mensen om hen heen die heel veel van hen houden. Ouders, broertjes en zusjes die hen straks moeten missen. Door jullie hulp, kunnen we ze een bijzondere herinnering geven. Een herinnering aan hoe het ooit was. Samen.

Uit het diepst van mijn hart wil ik jullie zeggen: dankjewel daarvoor!

Thinka Sanderse
Oprichter Stichting Living Memories