Door Monique van den Dongen, moeder van Alcira (16 jr.)

De angst sloeg toe

Tijdens de chemo-behandelingen leerden wij Chantal van den Brink en haar familie kennen. Er ontstond een bijzondere band tussen onze gezinnen. Toen Chantal onverwachts overleed, sloeg ook bij ons de angst toe. Vooraf ga je vol goede moed de behandeling in en strijd je de strijd van een leven tegen kanker. Je gaat er vanuit dat je kind overleeft. Dat jouw kind degene is die bij de overwinnende cijfers hoort, die je vooraf worden voorgehouden. Dat procenten en percentages helemaal niets zeggen over hoe het jouw kind vergaat in dat proces, werd keihard op ons netvlies gebrand. Wij voelden ons na het verlies van Chantal machteloos en beangstigd. Blijkbaar kon je kind je zomaar ontnomen worden. In de jaren die volgden, legden wij heel veel vast op camera, want stel je eens voor….

Toen steeds duidelijker werd dat onze Alcira waarschijnlijk niet lang meer bij ons zou zijn, werd het emotioneel steeds zwaarder. Alcira was sterk in deze periode en besefte dat onze wereld ging instorten zonder haar. Heel wijs heeft ze ons gevraagd haar te beloven om door te gaan na haar overlijden. Waarschijnlijk hielp dit ook haar om ons uiteindelijk te kunnen loslaten.

Stichting Living Memories

Ik weet zeker dat wanneer Stichting Living Memories in haar tijd had bestaan, dat ze hier aan had meegedaan. Waarschijnlijk is dit één van de redenen waarom de stichting mijn hart weet te raken. Mogelijk had Stichting Living Memories tijdens de opnames net die vragen aan Alcira gesteld, die ik haar nooit had kunnen of willen stellen. Puur omdat het te dicht bij haar en mijn pijn zou komen. We wisten dat we zouden breken, als we zulke gesprekken zouden hebben met elkaar. Alcira heeft ons altijd willen beschermen en ons niet willen belasten met haar angsten, pijn en verdriet. Misschien waren er in de reportage ook wel verrassende uitspraken gedaan, die ik nooit verwacht zou hebben uit de mond van mijn kind.

Gelukkig hebben wij geen klagen over beschikbaar beeldmateriaal. Alcira plaatste in haar laatste maanden veel op haar eigen Facebookpagina en op Youtube. Alles hierin is zo waardevol geworden, dat het nooit genoeg kan zijn. Het is alles wat mij nog rest nu ik haar lach en humor, de kuiltjes in haar wangen, de knuffels en de liefde die zij mij gaf moet missen.

Het bewijs dat ze heeft bestaan

De diepte waar ik doorheen ga na het overlijden van mijn kind, was van tevoren niet te bedenken. Het is ook bijna niet uit te leggen aan een ander wat verlies met je doet. Alle kleren en spulletjes van ons kind koester ik. Ook de plekken waar we nog samen zijn geweest, dragen bij aan een waardevolle herinnering. Het moeilijke aan verlies vind ik dat de tijd maar doorraast. Alles verandert en daarmee lijk ik de grip op mijn kind steeds meer te verliezen. Veel details vervagen met de tijd en ik moet steeds dieper nadenken over hoe de stem van Alcira klonk, wat ze deed en wat ze wel of niet heeft meegemaakt. Het maakt me soms angstig. Ik roep weleens vertwijfeld dat het soms lijkt alsof Alcira er nooit is geweest. De dood is zoiets ongrijpbaars. Nooit meer samen kunnen zijn met mijn kind; haar nooit meer kunnen voelen, zien, horen, ruiken. Het is gewoon niet te bevatten en het doet intens veel pijn. Op dat soort momenten is het heel fijn en geruststellend om geluid- en beeldmateriaal te hebben. Hét bewijs dat ze wel degelijk heeft bestaan. Mijn verstand weet het, maar toch. Ik wil haar levend houden en daarom koester ik alles wat ik nog van haar heb. Wanneer ik foto’s en filmpjes bekijk en gesprekken met haar op mijn telefoon teruglees, dan is ze weer even heel dichtbij. Alsof ik haar kan aanraken. Dit voelt zo veilig en zo vertrouwd. Ik gun het elke ouder die straks door dezelfde pijn van verlies moet gaan.

Waardevolle herinnering

Ik denk dat Stichting Living Memories een enorm waardevolle bijdrage kan leveren aan gezinnen die voor de moeilijkste opdracht van hun leven staan: ‘loslaten’. Want loslaten waar je het meest van houdt, is haast niet te doen. Living Memories kan helpen om dit loslaten te verweven met vasthouden. Ze doen dit op een integere manier vanuit hun hart en dat vind je in alles terug; in de warmte die ze uitstralen in hun woorden over de bedoeling van de stichting, in het logo, in hun openheid van zaken, de toegankelijkheid voor elk gezin en de professionaliteit waarmee alles is opgezet. Uit ervaring weet ik dat het soms heel moeilijk is om vreemde mensen toe te laten in jouw kwetsbare wereld, waarin alles schreeuwt en huilt, waarin de vermoeidheid soms de overhand neemt. Dan ben je geneigd om te denken “laat maar zitten”. Maar straks wanneer het erop aankomt, als je moet overleven zonder je kind, ben je enorm dankbaar dat je die drempel toch bent overgegaan. De integriteit van de mensen die jou een waardevolle herinnering willen geven, zullen straks jouw hart weten te troosten in je grootste pijn en verdriet.