Wat dan volgt is een warm bad van begrip en meedenken. Hoe kunnen we het zo goed mogelijk voor iedereen doen. Op korte termijn wordt er een datum geprikt. In overleg, zodat we ook zoveel mogelijk alle kinderen thuis kunnen krijgen. We mogen aangeven wat we graag terug willen zien in de film. Het voelt goed genoeg om de volgende stap te zetten.
En zo stapt 30 september 2024 de filmmaakster ons huis binnen. We spreken elkaar even kort en ze zegt gelijk: 'Doe gewoon maar je eigen ding'. En het is waar, in korte tijd is iedereen vergeten dat ze aan het filmen is. Het wordt zo een ontspannen vier uur waarin Wesley in de momenten binnen ons gezin wordt vastgelegd. Een potje FIFA spelen met zijn broers, een rustmoment, het aaien van onze hond en het begin van het verjaardagsfeest van onze oudste dochter.
Als de filmmaakster vertrekt, gaat dit net zo onopvallend als hoe ze binnenkwam. In de avond zijn we het er over eens: het was geen belasting geweest. Voor niemand niet. We zijn geen kostbare tijd verloren en we zijn benieuwd naar het resultaat.
Ruim een week later krijgen we een berichtje dat het filmpje klaar is. Juist op het moment dat de artsen de behandelingen terugtrekken, klikken we op de link. En daar, op één van de moeilijkste momenten van de dag, zien we onze Wesley. Horen we weer zijn lach. Zien we hem zijn controller van FIFA fanatiek heen en weer bewegen. En krijgen we vijf minuten van de liefde die er voor elkaar is binnen ons gezin met Wesley te zien. We kijken allemaal met een lach en met een traan.
In de dagen erna glijdt Wesley steeds verder bij ons vandaan en is het filmpje een ankerpunt.De jongere kinderen vragen erom als op hun 'Welterusten Wesley' geen antwoord meer komt. 'Filmpje Wesley kijken?' De oudere kinderen zoeken het op hun telefoon op, zittend naast zijn bed, als het te stil is. En zo is hij weer even dichterbij.
Twee weken na het maken van het filmpje overlijdt Wesley in mijn armen. In ons intense verdriet is dit monument een troost. Als het gemis groot is, horen we weer zijn stem en zijn lach. Een troost voor je hart dat zoekt naar het kind dat je zo mist.
Niet voor te stellen dat we getwijfeld hebben of we dit wel moesten doen.
