Toen bij Chantal begin 2012 een kwaadaardige bottumor in haar linkeronderbeen werd ontdekt, begon voor ons een acht maanden durende rollercoaster in het AMC in Amsterdam. Na zes chemokuren volgde een zware operatie, waarbij de tumor werd verwijderd en het onderbeen 180 graden gedraaid aan haar bovenbeen werd vastgezet. Bij deze zogeheten omkeerplastiek dient de hiel als kniegewricht. Na deze operatie moest Chantal nog twaalf chemokuren ondergaan. De tiende bleek fataal. Chantal belandde op de Intensive Care Kinderen van het AMC. Daar overleed ze in de vroege ochtend van 11 oktober door hartfalen. Het medicijn wat haar leven had moeten redden, werd haar fataal op een moment dat ze kankervrij was.
Radioserie
Toen Chantal net aan haar behandeling was begonnen, werd ze via de persvoorlichter van het AMC benaderd door Thinka van RTV-NH. Zij zocht voor een radioserie een kind uit Noord-Holland met de diagnose kanker. Zo wilde ze laten zien waar een familie mee geconfronteerd wordt in de bizarre wereld van kinderkanker. Volgens de behandelend arts was Chantal hier uitermate geschikt voor: een meisje dat zelf heel goed wist wat er aan de hand was, duidelijk haar verhaal kon vertellen en dat pas gestart was met haar behandeling. Wij als ouders hoopten vurig dat Chantal “Ja” zou zeggen op dit verzoek. Waarom? Stel dat het niet goed af zou lopen, dan hadden we in ieder geval nog een prachtig document als herinnering aan ons meisje.
Interviews
Gelukkig wilde Chantal meewerken aan dit project en nog dezelfde week werd ze in het AMC voor het eerst geïnterviewd. Dapper stelde ze zichzelf voor vanuit haar ziekenhuisbed. Met een microfoon onder haar neus vertelde ze over haar ziekte en wat haar allemaal te wachten stond. Elke vrijdagochtend werd een item over Chantal uitgezonden. Soms was ze te ziek om een interview te geven en werd iemand uit haar naaste omgeving gevraagd. Wij als ouders, haar broer en zus, haar klasgenoten, de onderwijzer, een vriendje die de Alpe d’Huzes voor haar fietste, haar oncoloog, pedagogisch medewerkster, de orthopeed, noem maar op. Zo ontstond een totaalbeeld van de situatie waarin wij allemaal verkeerden.
De manier waarop Chantal al die maanden in beeld en geluid is gebracht, is heel intrigerend te noemen. Altijd alle aandacht en respect voor Chantal. Zij was de hoofdpersoon in haar eigen documentaire en alleen zij bepaalde of ze ermee door wilde gaan of niet. Integer, maar ook zeker heel liefdevol is de manier waarop Thinka met onze Chantal omging. Alle verhalen zijn vastgelegd op band. Na haar overlijden hebben wij deze gekregen.
Living Memory
Ons meisje is helaas niet meer in ons midden. Verdriet en dankbaarheid blijven overheersen. Wij missen haar enorm, maar in de acht maanden dat ze ziek is geweest zijn er zoveel nieuwe herinneringen gemaakt. Het maken van een 'living memory' is enorm waardevol. Want hoe fijn is het om je kind nog te kunnen horen en zien, terwijl je hem of haar niet meer kunt aanraken en ruiken. Mijn man zei: 'Dit is het laatste document over Chantal. Meer komt er niet bij, omdat ze geen toekomst heeft gekregen…
Een herinnering voor later, maak je nu!
