We wilden Olivier de wereld geven, we gaven hem gewoon cadeautjes net als zijn broer. En nu geven we hem geen kadotjes meer. We zouden het wel willen. Het gemis is in december een beetje extra. Sint zonder Ollie. Wereldlichtjesdag. Wat mij betreft één van de meest waardevolle herinneringsmomenten. Zijn sterfdag op 23 december en dan moeten de kerstdagen nog beginnen. Nadat we die doorgekomen zijn vieren we de verjaardag van Felix. Om elkaar vervolgens een goed nieuw jaar te wensen.
Het gemis is groter, maar de warmte van december is onverminderd mooi en aanwezig. De reactie die we vaak krijgen op zijn sterfdatum is: ’O nee, niet in december.' Of: 'O nee, niet zo dicht bij kerst!’ Ik vraag me dan af of dat wel zo is. Een sombere dag in januari of hoogzomer…. Zou het uitmaken? Misschien hebben we juist wel geluk dat de maand die verlicht en warm is de maand moet zijn. Misschien is het wel fijn dat de kerstdagen, waarvoor we ons altijd weer op moeten laden, snel liefde en dichtbijheid brengen van geliefden.
Ik hoop nooit meer zelf mee te hoeven maken hoe een andere sterfdatum van een kind voelt, maar denk dat ook hierin geen leedlat bestaat. Net als dat deze al niet bestaat voor het verlies van een kind überhaupt. Dit jaar op 23december missen we Ollie alweer 3 jaar. Hij zou nu 3,5 jaar oud geweest zijn. Het laatste half jaartje voor de start van school. Misschien wel een maandje samen met zijn grote broer in de klas, voordat deze naar groep 3 zou gaan. Dingen die door mijn hoofd gaan als ik denk aan de tijd. De tijd die zo hard gaat.
Het verlies is niet alleen het missen van, maar ook het verliezen van toekomst. Het missen van dingen die we niet met hem samen mee kunnen maken. Pijnpuntjes in het dagelijkse bestaan. Door mijn groeiende buik zijn er sowieso al wat meer pijnpuntjes. En die zitten hem niet in zeggen dat het nummer vier is en als mensen doorvragen moeten zeggen dat Ollie helaas mist. Deze pijnpuntjes zitten wel in commentaar dat ik mensen er mee laat schrikken of confronteer en dan maar iets anders moet verzinnen. Het pijnlijke taboe. Cadeautjes voor de rouwenden. En daar ben ik niet de enige in.
Ramon en ik zeggen tegen elkaar dat het tijd kost. Er zullen nog vele decembers nodig zijn voordat dit wellicht ooit iets beter zal worden. We hopen dat die tijd ons gegund is. En tot die tijd torsen wij deze extra pijnpuntjes wel mee. Dat kunnen we met behulp van ons zonnetje. Here comes the sun lieve Ollie. Deze maand missen we jou een beetje extra.
