We hadden afspraken gemaakt over een eventuele behandeling. We zouden er alles aan doen om Nora comfortabel te laten zijn, maar levensreddende handelingen zoals reanimeren zouden we Nora niet meer aan doen. Ze had het al zo zwaar en er was geen toekomstperspectief. Ook al had niemand ons dat zo expliciet gezegd. Ik wist het. Anders worden zulke afspraken niet gemaakt.

Grauw gezichtje

Ik had het aan voelen komen, de crisis. Ze voelde anders, zag bleek en ademde op een afwijkende manier. Arne vond dat ik me aanstelde. Ten tijde van crisis worden je eigenschappen uitvergroot. Waar ik van de risicoanalyses ben, gaat Arne altijd uit van het positieve. In het normale leven vinden we elkaar in het midden, daar worden we allebei leuker van. Toen niet. Eigenwijs als ik ben, legde ik Nora die nacht naast me in de co-sleeper. Met de saturatie- en hartslagmeter aangesloten. Elk uur ging haar hartslag met 10 slagen omhoog. Het tweede uur heb ik niet afgewacht en de spoedeisende hulp gebeld.

Het bleek Nora’s eerste verkoudheid. Levensbedreigend in haar geval. Op het moment dat je niet kunt slikken en je produceert snot en slijm, word je benauwd. Vreselijk om te zien. Onder TL –buizen zat de dienstdoende kinderarts letterlijk met de handen in haar haar. Met de tranen over haar wangen vroeg ze of ze nog een foto van ons kon maken. Die zal ik niet met jullie delen, onze betraande ogen en Nora’s grauwe gezichtje doen mijn hart ineenkrimpen van pijn.

Kloppend hart

Ze bleek een tijgertje. Met strepen. Ze was geenszins van plan ons te verlaten. In het grote bed, op mijn borst, werden we de ellenlange gang door gereden naar de afdeling Dolfijn. Daar kwamen we in de vertrouwde en grote handen van dokter Floris terecht. Nora had zuurstof nodig om het haar comfortabeler te maken en wonder boven wonder bezweek ze niet. Kleine mensjes zijn gemaakt om te leven, een babyhartje stopt niet zomaar met kloppen. Ik zie het als een groot geluk. Ik gruwelde van het idee dat ze zou sterven in het ziekenhuis. De volgende ochtend stonden onze ouders bij ons aan het bed, om afscheid te nemen voor het geval dat. Het bleek gelukkig niet nodig.

Knagende schuld

Van het ene op het andere moment was het mis. Nu begrijp ik dat het heel logisch is dat kindjes verkouden worden. Imme werd in zijn tweede week al verkouden, Odin was namelijk systematisch snotterig en voorzag hem van 1000 zachte en natte kussen. Een gezond kindje verdraagt een verkoudheid en komt er snel boven op. Nora niet. In Nora’s geval voelde ik me schuldig. Had ik haar wel voldoende afgeschermd van de buitenwereld? Met trots had ik haar in de draagdoek, met sondevoedingspomp in mijn rugzak, laten zien aan buurtjes op de 5 mei markt in onze straat. Haar haartjes waren een beetje nat. Ze had het warm. Wie weet had ze kou gevat. Of had ik de kus van een kindje van goede vrienden niet moeten toestaan? Had iedereen zijn handen wel gewassen? Schuldgevoel. Het eet je op. Knaagt aan je, op de meest kwetsbare momenten. Nog altijd kan ik er ’s nachts van wakker schrikken.

Mintgroene Sneakers

Mijn eerste Moederdag, 11 mei 2014, waren we met Nora in het ziekenhuis. Haar achterlaten was geen optie meer, na de drie intense weken wilde ik haar geen seconde alleen laten. Ik wist wat het beste voor haar was, mijn intuïtie had me wederom de juiste weg gewezen. Voor mij was er plek op haar kamer, voor Arne niet. Ik droomde die nacht, van mijn kleine meisje met hazelnootkleurige haartjes en grote ogen, ze was een jaar of drie. Een kopie van mij vroeger. Ze zat in het hoekje van haar ziekenhuisbed en zei: ‘Mam, ik wil dit niet meer, ik wil hier nooit meer komen’. Ik zei tegen haar: ‘Ik begrijp je mijn meisje, ik zal er voor zorgen’.

Die nacht betekende voor mij het omslagpunt. Ik berustte in de situatie en kon die dag gek genoeg genieten van mijn eerste Moederdag met Nora. Mijn enige Moederdag met Nora. We sliepen samen in het grote ziekenhuisbed. Van Arne kreeg ik mintgroene Nike sneakers, nog altijd draag ik ze.

Toen Nora was bekomen van haar eerste verkoudheid en we thuis voorzien waren van flessen zuurstof mét instructie, gingen we zo snel mogelijk naar huis. Om nooit meer terug te keren.